China
NO BUS!
Vanuit een warm en tropisch Maleisië nemen we jullie graag mee naar onze laatste ijskoude stop in China, alvorens we jullie lekker gaan maken met het huidige klimaat waar we ons momenteel in begeven.
Dertig december j.l. arriveerden we inclusief filtermondkapje in het smogovergoten Beijing. De toegestane luchtvervuiling was meer dan twintigmaal overstegen, als we de Wereldgezondheidsorganisatie moeten geloven. En dat deden we. Wolken maakten vrijwel doorgaans plaats voor een geelgrijze mist, die soms zo dik was dat we met open ogen naar de zon konden kijken die er maar nauwelijks doorheen kon komen.
Zoals eerder vermeld zijn we gewapend met onze filtermondkapjes de stad in gegaan. Je zou denken dat geheel Beijing dit logischerwijs doet, maar niets is minder waar. Het meerendeel van de stad loopt zonder enige bescherming over straat, alsof er niets aan de hand is. Iets wat we best vreemd vonden, maar vooral ook erg voor al het kleine kroost die er zelf nog geen keuze over kunnen maken. Genoeg over de smog!
Tian’anmen Square (Plein van de Hemelse Vrede)
Beijing is Beijing niet zonder het Tian’anmen plein, zo dachten we bij aankomst in de stad. Alsof het zien van dit plein je pas echt doet beseffen dat je daadwerkelijk in Beijing bent. Dus, óp naar deze reusachtige plek in de stad om even te acclimatiseren. Uiteraard waren we niet de enigen, dus na een half uur in de rij te hebben gestaan voor een beveiligingscontrole mochten we het plein oplopen.
In één woord omschreven: “Communistisch”. Niet alleen de omvang van het plein, maar voornamelijk de omvang van de enorme betonnen gebouwen waar een kille grootsheid vanuit gaat waar je toch lichtelijk van schrikt. Tientallen, misschien wel meer dan honderd, rode vlaggen prijken op de door pilaren ondersteunde daken die hier en daar voorzien zijn van enorme geelgekeurde symboliek. Als kers op de communistische taart hing daar het reusachtige portret van Mao boven de poort van de Verboden Stad, aan weerszijden voorzien van bewakers in lange groene jassen met zwarte bontkraag en bijpassend zwarte bontmuts. Het koude weer deed het plein eer aan. Zo ook de smog. Kil en mysterieus van sfeer. En toch, het was prachtig. We beseften niet alleen dat we in Beijing waren, maar vooral ook dat we in China waren.
Oud en nieuw
Kort maar krachtig. Oud en nieuw viert men hier niet. Klokslag twaalf uur zaten we op onze hotelkamer en liepen we stilletjes toch naar buiten in de hoop iets te merken van het nieuwe jaar. Maar nee, men liep nog net zo rustig over straat om even boodschappen te doen bij de 24-uurs supermarkt om de hoek. Chinees oud en nieuw wordt pas gevierd op 28 januari. Welterusten!
Verboden Stad
Gedrapeerd in smog lopen we onder het enorme portret van Mao door om de Verboden Stad binnen te komen. Ook daar lopen we wederom een enorm leeg plein op, omringd door grote gebouwen. Ditkeer zijn de gebouwen historisch en daarom niet zo communistisch groots, maar juist authentiek Chinees. Grauwe stenen en versierde opgekrulde dakranden in meerdere opgestapelde lagen. Typerend, zoals we in Pingyao ook al zagen.
Geinspireerd door Andy Warhols bezoek aan de Verboden Stad zoeken we naar een aantal plekken waarvan we wisten dat hij er toentertijd portretten van zichzelf heeft laten maken. Zomaar, omdat het kan en om enigszins wat herkenning te zoeken in een plek die ons compleet vreemd is. Na wat foto’s te hebben gemaakt op de pleinen stromen we door het enorme complex. Historisch groots, maar voor ons persoonlijk van weinig waarde, op een aantal mooie uitzichten na.
Summer Palace
De smog is gedaald tot een waarde van vijf keer de toegestane hoeveelheid. Dit lijkt nog steeds veel, wat het misschien ook is, maar wat ons betreft voelt de lucht vandaag schoon aan. De lucht is blauw en de zon schijnt fel. Iets wat we in dagen niet hebben gezien. We besluiten naar Summer Palace te gaan. Een park buiten de stad wat vroeger diende als vertrek voor toenmalige keizers. In het park staan dan ook de nodige paleizen en tempels, die bést de moeite waard lijken om te bezoeken, en dat blijkt ook zo! Het is erg koud, wat maakt dat het bijliggende uitgestrekte meer volledig bevroren is. De uitzichten zijn daarom prachtig, aangezien het een combinatie betreft van natuur en Chinese architectuur. Zie de foto’s voor een impressie!
Tijdens onze hike door het park komen we veel Chinese senioren (enkel mannen) tegen die hun vertier zoeken in het park. Zo lopen we een groep senioren tegemoet die bezig zijn met Chinese kalligrafie! Elke man heeft een handgemaakte penseel van zo’n meter lang, bestaande uit een puntige spons, een omgekeerde halve literfles gevuld met water (i.p.v. inkt) en een plastic bezemsteel met wat ducktape. Op deze manier kalligraferen ze al lopende met hun penseel de straatstenen vol. Een ambacht waar je geen genoeg van krijgt om naar te kijken. Wat helaas opvalt is dat het enkel nog oude mannen betreft die deze kunst lijken te beheersen.
Verderop lopen we over een boogbrug die in het centrum gevuld staat met vliegeraars — wederom enkel oude mannen. Waar we in Nederland het vliegeren veelal overlaten aan de kinderen, is het hier een serieuze bezigheid. Elke vlieger is anders. Van octopus tot straaljager hangt op grote hoogte in de blauwe lucht boven het bevroren meer. De mannen kijken doodserieus vanaf hun krukje omhoog, maar zijn stiekem als een kind zo blij. En wij ook.
Great Wall
Het gaat vandaag écht gebeuren. Wie denkt aan China, denkt aan de Chinese muur! Met een lengte van meer dan 10.000 kilometer zijn er een hoop plekken waar je de muur kunt bezoeken, waarvan de beste plekken te bereiken zijn vanuit Beijing. Om te zorgen dat we niet in het hypertoeristische Badaling gedeelte terechtkomen, lezen we ons wat in over alternatieven en hoe we deze op eigen houtje kunnen bereiken.
’s Ochtends rond half 6 gaat de wekker. De plek waar we de muur willen bezoeken ligt op zo’n 80 kilometer buiten de stad, maar is goed te bereiken per bus. We hebben op internet exact gelezen op welk busstation we welke bus moeten nemen en gaan met goede moed op pad. Op het busstation aangekomen zijn er echter een hoop busnummers te vinden, behalve ons busnummer. Oh oh. Daar gaan we weer. Een vrouw komt ons tegemoet die precies weet te vertellen wat we moeten doen. Helaas is dat geen goed teken, want haar enthousiasme is groter dan de onze. Dat betekend veelal dat er een commercieel addertje onder het gras zit waar we liever niet intrappen. We zijn op zoek naar de openbare bus en niet naar een halve touringcar scam. Echter wisten we totaal niet waar we dan wél heen moesten, want de buslijn die we zochten leek niet meer te bestaan.
Argwanend lopen we een stukje met de vrouw mee om te kijken waar ze ons heen wilt brengen. De bus ziet er goed uit. Er stappen veel locals in. Het is een bus van de lokale busmaatschappij. Misschien heeft ze toch écht goede bedoelingen. We stappen de bus in en betalen een normale prijs voor de busrit. Het voelt goed tot nu toe. Maar dan zien we buiten de bus een drietal Duitse jongens staan die duidelijk ook opweg zijn naar de Chinese Muur, echter stappen ze niet in onze bus.
We lopen snel de bus uit om contact te maken met de groep, die ons vertelt dat ze ook vrij argwanend zijn over de vrouw in kwestie. Aangezien de busprijs normaal is en er locals inzitten, besluiten we met z’n allen in te stappen en een stuk samen te reizen. De vrouwen zijn niet blij, waarom weten we niet. Er gaat in ieder geval iets niet zoals het hoort te gaan.
De busrit moet ongeveer anderhalf uur duren. Na drie kwartier stopt de bus bij een halte en komen er een aantal particuliere taxichauffeurs de bus ingestormd die ons maar al te graag naar de muur willen brengen. Ze beweren dat dit de enige weg is. We weigeren, want we horen pas uit te stappen bij de eindhalte. Na vier keer te herhalen dat we écht niet gaan uitstappen, lopen ze verslagen de bus uit. We komen erachter dat dit de halte is waar de vrouwen in Beijing ons wilden laten uitstappen. Waarschijnlijk speelden ze onder een hoedje. Oftewel, verwijzen naar de juiste bus, om ons vervolgens te vroeg te laten uitstappen zodat we de rest met een dure taxi moeten afleggen. We lezen later op internet van gedupeerden dat deze scam helaas actief is op de betreffende buslijn. Gelukkig, ook weer opgelost. Op naar de eindhalte!
Eenmaal aangekomen bij de eindhalte dienen we de laatste kilometers af te leggen met een Minivan. Het is inmiddels best gezellig geworden met de Duitsers, dus we besluiten om vandaag gezamenlijk te gaan hiken op de muur. Fijne bijkomstigheid is ook dat we hiermee de kosten voor de Minivan kunnen delen door vijf — goed voor ons budget!
Na wat onderhandelen met een particuliere chauffeur die al tien minuten lang ‘NO BUS’ naar ons roept om aan te geven dat we toch écht met zijn Minivan naar de Chinese Muur moeten, komen we tot een afgesproken prijs.
Na nog eens zo’n 30 kilometer af te leggen zien we de Chinese Muur in de bergen verschijnen. Onwerkelijk om te zien, zo uitgestrekt en hoog in de bergen. We komen bij de ingang en merken dat we, op een handjevol Russen na, de enigen zijn op dit gedeelte van de muur! Geen selfiestickparades of bussen vol met dagjesmensen, fantastisch! Na een kwartier lopen komen we aan bij de trap die ons op de muur brengt.
Daar staan we dan! Na een ontlopen scam en een schreeuwende Minivan chauffeur is er niets over dan rust en stilte op een muur die aan weerszijden verder rijkt dan de horizon. Het is er prachtig. Nadat we even genieten van het besef, besluiten we een aantal kilometer te gaan hiken. De uitzichten zijn fantastisch! Het idee dat dit complex meer dan 10.000 km lang over de hoge bergkammen kronkelt is moeilijk te beseffen. Mede daardoor is het een hele mooie ervaring, die we iedereen kunnen aanraden. Nadat we teruggekomen zijn in Beijing, besluiten we de dag in stijl af te sluiten met Peking eend — de kers op de taart!
Temple of Heaven
Onze reis door China zit er bijna op. Voordat we gaan willen we graag nog de Temple of Heaven bezoeken. Niet zozeer vanwege de tempel, maar vanwege het park waar het in gelegen is. In de vroege ochtend schijnt het park namelijk een plek te zijn waar locals hun dag graag beginnen, ieder op zijn eigen manier.
We lopen het park binnen, wat vol staat met dennenbomen die vanwege de vroegte nog gehuld zijn in ochtenddauw. In de verte, tussen de bomen, horen we gezang! We besluiten ernaar toe te lopen. We lopen het ‘bos’ in en zien de ene bezigheid na de andere. Een Chinese man beoefend Tai Chi op de muziek die uit zijn meegebrachte radiootje komt. Verderop staat een man karate oefeningen te doen. Het gezang komt inmiddels dichterbij. In de verte zien we het al. Eenmaal aangekomen treffen we een religieuze samenkomst van zo’n twintig mensen. De groep is opgesplitst in tweeën. De ene groep loopt in een lange rij al zingend achter elkaar aan. Ze lopen in een kring. De persoon vooraan in de rij tikt meditatief op een koperen bel. Temidden van de kring zit de tweede groep. Ze zingen mee, maar knielen ook in de richting van een ingelijst portet wat ze notabene bevestigd hebben op een boodschappentrolley! Het portret komt ons niet bekend voor. Een religie die we nog niet eerder hebben gezien, zover we weten. Indrukwekkend om te zien, vooral de eenvoud die ervan uitging. We lopen verder naar de Temple of Heaven, waar we uiteindelijk voor gekomen waren. De weg ernaartoe was echter vele malen interessanter.
Onze reis door China zit er nu echt op. We begeven ons naar het vliegveld, waar we om half 3 ’s nachts van Beijing naar Penang zullen vliegen met een tussenstop van zo’n 6,5 uur in Kuala Lumpur. Terwijl we in de wachtruimte zitten tot onze incheckbalie opengaat, sluiten we onze trip lachwekkend af op het moment dat een groep Chinezen naast ons op de grond begint te picknicken. Ze hebben wederom tassen vol met warm eten meegenomen. Hoe kan het ook anders!
Penang, Maleisië
Twee jaar geleden waren we hier ook al, dus de weg is ons inmiddels bekend. Weliswaar hadden we toen een vakantie van ‘slechts’ drie weken, waardoor we veel activiteiten moesten overslaan. We vonden Penang toentertijd een erg leuke plek, dus tijd om herinneringen op te halen en hier en daar de bezienswaardigheden te bezoeken die we toen hebben gemist.
De eerste dagen dat we in Maleisië zijn genieten we vooral van het feit dat we niet meer in China zijn! Geen vrieskou, geen taalbarriere of vertaal apps en geen gecensureerd internet meer. Heerlijk! Des te meer genieten we nu van zonovergoten dagen met standaard 30 graden, een gezellig praatje hier en daar en internet wat gewoon fatsoenlijk werkt.
Eén van de activiteiten die we hier hebben gedaan, bespreken we graag! Al het overige laten we graag over aan de foto’s! 🙂
Taman Negara Pulau Pinang
Maleisië is een land vol prachtige jungles! Je merkt sowieso aan Maleisië dat het een enorm groen en vruchtbaar land is. Logisch, met zo’n uitgesproken tropisch klimaat. We besluiten om vandaag een van de vele jungles te bezoeken die Maleisië rijk is. De jungle is gelegen in de linkerbovenhoek van het eiland Penang en is daarom goed te bereiken per openbaar vervoer.
Eenmaal aangekomen bij de ingang van het National Park, want dat is het, moeten we voor de veiligheid onze gegevens achterlaten. Je checkt hiermee als het ware in, zodat je ook kunt uitchecken wanneer je de jungle verlaat.
We lopen het park in en nog geen 200 meter later komen we een enorme leguaan tegen die naast ons in de zee zwemt om een stuk drijvend eten op te pikken. Verderop zwemmen er nog twee en wanneer we verder lopen worden we verwelkomd door een Macaque aap die boven ons loopt. Naarmate we verder lopen wordt de begroeiing wilder en de paden nauwer. We beginnen aan een hike van zo’n 14 kilometer.
Onderweg zien we tientallen grote vlinders, veelal zwart en schitterend blauw van kleur. De bomen en planten die we tegenkomen herkennen we alleen in miniatuurvorm van kamerplanten die je kunt kopen bij de bloemist. Vooral het geluid was ook bijzonder. Tijdens de gehele tocht hoor je stromende beekjes en fluitende vogels, maar voornamelijk lawaaierige krekels met hun herkenbare snerpende geluid. Doordat alles begroeid is en zo groots, hoor je alle geluiden op een hele ruimtelijke en echoënde manier, wat heel mooi klinkt! Onderweg lunchen we op een verlaten strand en keren daarna terug de jungle in om omweg te gaan naar de uitgang, nu al wetende dat dit zeker niet de laatste jungle is die we willen bezoeken.
Na een week in Penang te zijn verbleven hebben we de bus genomen naar het rustige Melaka in het zuiden van Maleisië. We slaan hiermee een groot deel van West Maleisië over, omdat we dit in 2015 al bezochten en we momenteel meer uitkijken naar Maleisisch Borneo. Helaas zijn we erachter gekomen dat het regenseizoen op Borneo momenteel op zijn hoogtepunt is. We zullen onze reis door Maleisië daarom voor nu even moeten uitstellen, maar komen hier op een later moment heel erg graag terug! Op naar Singapore dan maar?
Wij zien niet wie er allemaal meelezen én we vinden het super leuk als je reageert op onze blogs... scroll even verder door dan kan je daar je reactie achterlaten!
Duurt het je soms te lang voordat we onze belevenissen weer met je delen?
Op Instagram delen we vrijwel dagelijks foto's met daarbij een kort onderschrift. Hiermee heb jij alvast een kleine preview.
Reacties:
3 maanden, 30.000 km
En weer een stap verder in onze reis door China! We schrijven deze post wederom uit de super highspeed trein, ditmaal van Pingyao naar Beijing.
Het reizen met de trein in China bevalt ons goed, omdat het relatief snel gaat én je komt meestal heel strategisch in de stad aan! Win-win. Bovenal kiezen we hier voor, zodat we het Chinese landschap over de lange afstanden kunnen zien veranderen, wat enorm interessant is als je nagaat dat China zowel groene bergen als vlakke woestijn kent.
Eergisteren waren we precies 3 maanden op reis en volgens onze Polarsteps hebben we grofweg 30.000 km afgelegd. Twee mooie mijlpalen!
Huang Shan
Zoals we onze vorige post zijn begonnen, hebben we de trein naar Huang Shan — wat Yellow Mountains betekend (weet je nog?) — genomen. Hier blijken we bij aankomst de beste keus te hebben gemaakt om in het plaatsje (1.500.000 inwoners) Tunxi een hostel te boeken. Dit hostel bevind zich in Old Street en de naam doet zich uiteraard eer aan, het is de oude straat en het is er enorm pittoresk.
Ken je dat, dat je in je accommodatie (hostel in ons geval) aankomt en je meteen zoiets hebt van: “JA! Dit is tof, hier gaan we een goed verblijf hebben!” Nou, dat gevoel was bij ons meteen aanwezig en de medewerkers en de kamers waren echt super! We besluiten om gelijk de volgende dag de bergen in te gaan en staan op tijd op om zoals afgesproken met het hostel 6:30 uur klaar te staan om opgehaald te worden met de bus.
Om 5:45 gaat de wekker. We kleden ons aan en we hebben onze armen nog niet door de mouw geschoven of er wordt om 6:00 op de deur geklopt. Met een groot vraagteken openen we de deur. Een lieve Chinese dame bazelt iets in het Chinees en de frons op ons voorhoofd doet haar besluiten om GO GO GO naar ons te gebaren en met het mooiste Chinese accent ook te zeggen. We kijken elkaar aan en we besluiten iets te versnellen, maar ons zeker niet te haasten. Half 7 is half 7. De Aziaat (we hebben dit in andere landen inmiddels ook meegemaakt) is redelijk onberekenbaar qua tijd en afspraken. Óf je staat 2 uur lang op de nachtbus te wachten zoals in Vietnam, óf er wordt een half uur van tevoren aangeklopt met de vraag waar je blijft. Het is altijd weer een verrassing.
Om de vrouw toch een beetje tegemoet te komen, staan we om 6:15 bij de receptie waar dezelfde dame staat. Ze geeft ons 2 duimen in de lucht. Ze zegt nog wat in het Chinees tegen de nachtportier en ze gebaart ons te volgen. We lopen door de prachtige donkere straatjes van Tunxi, waar om de hoek de bus voor ons klaar staat. We nemen als eersten plaats in de koude bus. We kijken elkaar aan en hebben een flashback naar Guilin, hopende dat we dit keer toch echt alléén transport naar de kabelbaan hebben geboekt en niet een volledige tour! De bus vult zich met een tiental Chinezen en we gaan op pad. De dame die ons in alle haast opgehaald heeft gaat niet mee en dat daarmee best een opluchting — geen tour gelukkig!
Met de slaap nog half in onze ogen komen we na 1,5 uur aan bij het benedenstation van de Yellow Mountains. We stappen uit de bus en vanaf dat moment is alles onduidelijk. Uiteraard is alles weer enkel in het Chinees omschreven. Geen enkele Engelse uitleg en niemand die Engels spreekt. Met de vertaal-apps komen we ook niet veel verder en besluiten ons maar als kuddedier te gedragen en met de rest mee te lopen. Bij een willekeurige balie kopen we een ticket van ￥38,- (€5,50). Waar het ons naartoe brengt weten we alleen niet… heerlijk die onduidelijkheid!
Dit ticket blijkt echter voor de tweede bus die ons naar het middenstation brengt. Hier aangekomen komen we er achter dat je hier je entreetickets koopt voor zowel de Yellow Mountains als de kabelbaan naar boven.
We genieten al sinds het begin van onze reis van het feit dat het hier laagseizoen is. We hebben eigenlijk nergens wachtrijen gehad, of dat het ergens zó druk is dat je je weg naar voren moet werken om ook maar íets te kunnen zien.
Ook bij de Yellow Mountain’s lopen we langs meters lange dranghekken die als zigzaggende slangen (weet je nog; vroeger; Snake op de Nokia) zijn neergezet vanwege crowd-control. We lopen ze allemaal voorbij en staan zo vooraan om een kaartje te kopen. Ook bij de kabelbaan lopen we zo door en nemen de kabelbaan naar boven.
Zodra we wat beginnen te stijgen daalt onze onderkaak steeds verder naar beneden en aanschouwen we het eerste adembenemende vergezicht. We stijgen dóór de wolken en komen uiteindelijk dan ook boven de wolken uit, wat echt zó prachtig is om te zien; de toppen van de bergen die in de verte als maar meer lichter grijs worden en uiteindelijk samenvloeien met de bewolking die ertussen hangt. Het is inmiddels 8:30 en rond het vriespunt, we stappen al grijnzend de kabelbaan uit en weten beiden dat dit een prachtige dag gaat worden.
Grofweg gezegd lopen er 3 hike routes door de bergen en we beginnen met goede moed aan de eerste route die bij de kabelbaan begint. Het is zo mooi dat we na een aantal minuten al concluderen dat dit niet zo’n bestemming is waar de plaatjes op internet altijd zoveel mooier zijn dan de werkelijkheid, maar dat het ECHT zo prachtig is!
We schieten de ene foto na de andere, maar concluderen al gauw dat elke foto niet de werkelijke prachtige waarheid weerspiegeld. We krijgen geen genoeg van al dit moois en na zo’n 15 km klimmen en afdalen in de bergen besluiten we dat het na 8 uur hiken mooi is geweest. We zijn zo gaar als kip. Al zoekende naar de kabelbaan naar beneden, komen we een gids tegen die gelukkig Engels spreekt en die adviseert ons haast te maken daar het inmiddels al 16:30 uur is en de kabelbaan om 17:00 uur sluit! We zetten het op het rennen en na een heee-heeee-heeeeeleboel trappen en klimmen en rennen komen we bekaf om 16:52 uur aan bij de kabelbaan naar beneden. Deze blijkt dan al gesloten, dit terwijl de gondels nog wel af- en aankomen! Er staat een politieagent/parkwachter die geen Engels kan en wij gebaren dat we toch echt mee moeten! We krijgen een berg Chinees naar ons hoofd en zijn niet veel wijzer. We worden wat wanhopig, maar gelukkig komen er nog 4 mensen aangerend (het moest gewoon zo zijn), en 1 hiervan kan een beetje Engels. Na deze als tolk te hebben gebruikt komen we er achter dat deze meneer niets voor ons kan betekenen en wij ten prooi gevallen zijn aan pure bureaucratie.
Het enige wat er voor ons op zit is naar beneden te hiken. Het is inmiddels 17:00 uur geweest en de zon gaat al onder wat niet handig voor onze trip naar beneden is, maar wel weer prachtige beelden geeft.
Met zijn zessen (onze vier nieuwe vrienden en wij twee) beginnen we aan een tocht naar beneden die nog eens ruim 5 km is. In het pikkedonker (lang leve de telefoons met een flitser als lampje ÉN de powerbanks) lopen we met zijn zessen in meer dan 2,5 uur naar het middenstation. Hoe uitgeput we ook waren en hoe pijn alles in onze benen maar vooral knieën ook deed, beiden lopen we met een grijns naar beneden en zijn we zo dankbaar dat deze 4 op ons pad kwamen. Let wel… alles staat nog steeds in alleen het Chinees hier aangegeven, dus ook de bewegwijzering voor het pad naar beneden. Zelfs onze 4 metgezellen snapten soms de borden niet en met hun lopen we een aantal keren verkeerd (kan je nagaan als we het zelf zouden moeten vinden).
Na de barre tocht naar beneden komen we aan bij een (ander) middelstation dan waar we opgestapt zijn. Het is inmiddels tussen 19:00 en 20:00 dus de bussen naar het dalstation zijn er allang niet meer! Bij de pick-up plaats waar we dit concluderen staan nog 2 locals en zoals we het begrijpen hebben zij een bus weten te regelen door iemand te bellen. Deze komt binnen 40 minuten. Al wachtende in de kou breidt de groep uit met nóg 6 laatkomers. Ook proberen we met de “originele” 4 te communiceren over ‘hoe nu verder’ als we beneden zijn én of ze een taxi kunnen regelen. We denken dat we elkaar begrijpen en lachen naar elkaar. Samen zeggen we tegen elkaar dat ook dit goed komt en zien in de verte de bus aankomen.
De rit met deze bus duurt ruim 3 kwartier en met stijve spieren en zere benen stappen we de bus uit op het dalstation. Onze 4 helden moeten ook naar Tunxi, alleen kunnen er maar 4 in een taxi en maken zij gebruik van een soort Chinese variant op Uber (online taxi bestellen met creditcard). Dit blijkt voor hun moeilijker dan gedacht en er wordt met de 2 locals die we bij het middenstation tegenkwamen gekeken wat onze opties zijn. We horen prijzen voor een taxi voorbij komen, variërend van ￥160,- tot ￥220 (grofweg €22,- tot €28,-). Inmiddels vinden we bijna alles al goed en stemmen in. Iedereen belt wat rond en kijkt in zijn taxi-app, maar dit lijkt niet echt succesvol. We komen er achter dat de 2 die sinds het middenstation bij ons clubje “we-zijn-te-laat-en-moesten-de-berg-af-lopen” zijn gevoegd locals zijn en dus hier in de buurt wonen. Ze geven aan dat ze misschien wel iemand kennen die ons wilt terugrijden. Een soort particuliere taxi dus.
Uiteindelijk weten ze iemand te regelen met een 7-persoons auto die ons terug in Tunxi wil afzetten voor slechts ￥40,- per persoon! De afstand is vergelijkbaar met een retourtje Ede – Rotterdam. Wij vinden het uiteraard fantastisch en rond 22:30 uur, 14 uur later dan ons vertrek, zijn we weer bij ons hostel in Tunxi. We eten wat en na een hete douche duiken we meteen het bed in… Wat sliepen wij lekker!
We hebben zeker nog 4 dagen flink last van onze spieren en knieën maar dat beperkte ons niet in ons reizen. De volgende dag zijn we dan ook vanaf Tunxi met het vliegtuig naar Xi’an gevlogen. Het standaard riedeltje ‘security – inchecken – douane’ was de snelste ooit. In welteverstaan 3,5 minuten zaten we (uiteraard) veeeeeeelste vroeg bij onze gate te wachten tot we mochten boarden.
Xi’an
Onze vlucht naar Xi’an was op kerstavond en onze eerste dag in Xi’an was dus eerste kerstdag. De Chinese cultuur doet niets aan Kerst en we hebben dus ook niet echt het kerstgevoel gehad. Het was inmiddels wel enorm koud geworden en om nog bij te komen van ons avontuur besloten we het rustig aan te doen en hebben we ons van koffietentje naar koffietentje verplaatst om een beetje internet te zoeken. Na te moeten concluderen dat dat niets uithaalt, hebben we op onze hotelkamer onder 3 dekens kerstfilms in bed gekeken.
Xi’an bezoek je voor het Terracottaleger. Dit ‘leger’ is in 1974 ontdekt door een boer bij het slaan van een put en is in de jaren daarna blootgelegd door overheid-aangewezen archeologen. Sinds 1979 is het te bezichtigen voor het publiek.
We hebben er veel over gehoord en gelezen en concluderen dat we écht geen 800-dagenpas nodig hebben, maar dat we het in een middag ook wel kunnen bezoeken. Ook hebben we onze verwachtingen naar beneden bijgesteld, zodat we niet teleurgesteld terug kwamen. Na weer wat scams te hebben ontweken, stapte we in de juiste bus (de scams zijn ook bussen die je uiteindelijk wel naar de afgraving rijden maar én meer kosten én eerst langs wat juweliers rijden voordat je bij het leger wordt afgezet. We hebben de afgravingen in de omgekeerde volgorde bekeken en dit was een goed idee. Hal 1 is de tophal. Hal 2 en 3 zijn daarentegen leuk voor ‘erbij’. Dus wij hebben 3-2-1 gedaan. Het is op zijn zachts gezegd zeker indrukwekkend. En wat mij (Tim) voornamelijk verbaasde is dat geen enkel beeld in zijn geheel is opgegraven, maar dat elk beeld uit scherven volledig opnieuw in elkaar is gezet (men is hier tot op de dag van vandaag nog steeds mee bezig, wat ook zichtbaar is tijdens het bezoek).
Pingyao
Zoals we ons bericht al begonnen, zijn we zojuist vertrokken uit Pingyao. Pingyao bezoek je om zijn Chinese authenticiteit. Het is een bijzonder goed bewaarde stad van zo’n 40.000 inwoners binnen de compleet intacte stadsmuur, allemaal daterende uit de Ming Dynastie. Het overgrote deel van de stad binnen de muur is autovrij en dit is heerlijk om doorheen te slenteren en om van alles wat om je heen gebeurt te genieten. De straten zijn hier voorzien van lampionnen, de authentieke manier van straatverlichting. Lantaarnpalen vind je hier dan ook niet. Alles is voor het overgrote deel van hout gemaakt en voor isolatie gebruiken ze nog zelfs nog mest en stro.
Het grappige van Pingyao is dat Tunxi totaal in het niets valt hierbij, maar dat wisten we toen nog niet! We genieten straat na straat van de traditionele ‘het-is-hier-net-een-filmset-vol-met-huisjes’ zoals je oud China voor je ziet. Ook raken we verzeild in een verlaten festivalterrein. Het staat vol met leegstaande fabrieken, die dienden als tentoonstellingsruimtes voor het jaarlijkse Pingyao International Photography Festival. Wat we hier tegenkomen is een onwerkelijk geheel en het lijkt wel een beetje een spookfestival geworden. Alle gebouwen waar de exposities (in september elk jaar) gehouden worden zijn nog volledig ingericht! Alle geëxposeerde foto’s liggen weliswaar aan stukken gesneden op de grond of hangen zelfs nog aan de muur. We lopen door de vele gebouwen en kijken onze ogen uit. Foto’s van een zwemmende Mao tot aan een serie dat (voor Chinese begrippen) controversieel ingaat op homoseksualiteit. Een behoorlijk contrast welteverstaan. We hebben wat nagevraagd bij locals, maar er wordt ons niet veel duidelijk.
Vanmiddag zijn we op de trein gestapt naar Beijing en helaas is er zulke luchtverontreiniging/smog dat het momenteel de hoogst schadelijke categorie is. We zijn vanuit de trein meteen de metro ingestapt en direct naar onze hotel kamer gegaan, uiteraard met mondkapjes op. We hopen op regen!
Hieronder een selectie van de meest vreemde vertalingen, vertaalfoutjes en vreemde naamkeuzes die we tijdens onze reis tot nu toe tegen kwamen, met name in China:
- Naam van een eettentje: Chewing good
- Gerechten op de menukaart:
Sun died tomato’s
French Fried
Noodles Brakefast - Onderaan een menukaart: Enjoy your male
- Aids for visually impaired persons op de knop voor stoplichten om over te steken
- Watch out for pinching (ze bedoelen te zeggen: “Pas op dat je hand niet tussen de deur komt.”)
- Caution we floor
- By way insure you safe (typisch gevalletje door een een vertaalmachine halen en niet controleren)
- Children need trout-up to ward (zelfde als hierboven)
- Good-fellowship clue on (ik krijg er een Lord of the Rings gevoel bij)
- Thrid Floor (Third! Jammer joh)
- Civilised travel starts from me (geen idee wat hier geprobeerd wordt te zeggen)
- Dear guest: The construction of roads, to bring you travel inconvenience, forgive please!
- Drepn the woeld (we hebben geen idee wat hier hoorde te staan maar het stond mega groot op iemand zijn jas)
- Keep public health … tja wat bedoelen ze?
- Handle or strap broken or Tom off. Oh Oh, die Tom!
- Welcome to take our flight vonden we op de verpakking van een tandenstoker in het vliegtuig. Ja, echt, een tandenstoker.
- Roayl Best, zal vast Royal Best moeten zijn.
- Carefully slide (dit was in de douche en ze bedoelden: “Pas op dat je niet uitglijdt.”)
- Bij een hotel: Today has the room … we gaan er gemakshalve maar vanuit dat ze vandaag nog een kamer of wat vrij hadden.
- In een restaurant op de kaart hadden de engelse vertaling in elk gerecht surface staan… wat blijkt dit moest noodle zijn…..w
P.S.
Ze kennen hier ook geen oud en nieuw… dus we vragen jullie al jullie foto’s van jullie vuurwerk te mailen naar vuurwerk [ a t ] timvanheukelom.nl (Ja! Dit emailadres bestaat vanaf nu echt).
Reacties:
Op zoek naar China!
Wederom welkom en een uitbundig warm Nǐ Hǎo uit het koude China! Dit keer vanuit de trein van Shanghai naar het natuurschone Huangshan (Huang = Yellow, Shan = Mountains). Een rit van zo’n 4,75 uur, dus een mooi moment om te schrijven. Wat fijn om even uit de drukte van Shanghai te zijn. Maar voordat we het gaan hebben over Shanghai, gaan we nog even terug naar Guilin. Daar waar onze reis door China écht begon, inmiddels alweer een kleine twee weken geleden.
Guilin… OH OH Guilin. Wat zullen we ervan zeggen. Deze plek bezoek je voor de karstrotsen, welke je bijvoorbeeld ook in het noorden van Vietnam treft, maar dan op z’n Chinees. Vergezichten waar je u tegen zegt en de rotsen zover prijken dat ze uiteindelijk door de mist opgenomen worden in de verre horizon. De punten van de rotsen zijn een soort van afgestompte heksenhoedjes met hier en daar een vouw erin. Of Bugles chips weet je wel. Sprookjesachtig.
Voordat we opzoek gaan naar deze bergen (en de mogelijkheid om er te geraken), kopen we eerst de nodige winterkleding, want het is éindelijk winter! Eindelijk weer in foetushouding onder een winterdekbed slapen met ijskoude voeten. Eindelijk weer — veelal Belgische — speciaalbiertjes drinken. Heerlijk, het is 8 graden. Met alleen een t-shirt en een trui lopen we met ons armen over elkaar licht klappertandend naar de winkelstraat en kopen zo snel mogelijk (bij ons is dat 4 dagen afwegen en debatteren of we nou €15 of €16 moeten uitgeven) twee dikke jassen voor welgeteld totaal €30. We zijn er klaar voor!
Ook al is het even wennen, we genieten van het Chinese leven. Ongegeneerd boeren, smakken, rochelen (roggelen?), schreeuwen en constant voordringen in de rij. Het hoort er hier allemaal bij en het mag ook allemaal. Frustrerend en leuk tegelijk en terwijl ik dit schrijf botst er een vrouw tegen me aan, omdat ze d’r hele voorraadkast probeert mee te nemen in de trein. Ja, dat lukt niet inderdaad, maar proberen kan altijd natuurlijk.
We kijken onze ogen uit en zo ook de Chinezen als ze ons voorbij zien lopen. Waarom weten we niet, maar menig Chinees wil met ons op de foto of maakt gewoon een foto recht voor je neus. Chinezen fotograferen graag. Zelfs van objecten die ze op voorhand nog niet eens hebben bekeken. Ze maken ook foto’s ván foto’s. Of foto’s van foto’s van foto’s op het telefoonscherm van een ander. Het kan allemaal.
We zitten nu een aantal dagen in Guilin en de taalbarrière is groot, wat het moeilijk maakt om uit te zoeken hoe we naar de gebergtes kunnen rijden. Om niet nóg meer tijd te verspillen aan uitzoekwerk en gesprekken voeren via vertaal-apps, besluiten we voor het eerst om een tour te boeken bij een van de vele bureaus in Guilin. En…dat hebben we geweten.
Hadden we in de vorige blogposts al benoemd dat we erg op ons budget letten? Hier ook voeren we de onderhandelingstechnieken zoals wij ze alleen kunnen en weten we de prijs van 450￥ (€65,-) per persoon naar 200￥ (€27) per persoon te krijgen. Dit overigens met handen en voeten werk.
Het wordt ons na veel moeite duidelijk dat we een dag later opgehaald worden met een bus om 7 uur en dan gaan we zo denken wij twee boottochtjes maken langs de karstrots formaties, en zo begrepen wij zijn we om 14:00 uur weer terug.
’s Ochtends om 7 uur staan we vol goede moed gereed om opgehaald te worden en warempel(!), de bus staat exact om 7 uur voor ons klaar. We zijn de eersten en het is heerlijk rustig in de bus, maar niet voor lang. In een half uurtje rijden we langs een stuk of vijf hotels en voor we het door hebben zitten we midden in een bus vol Chinezen — inclusief Chinese gids die geen woord Engels kan. De hele bus ratelt Chinees tegen elkaar, maar ook tegen ons alsof we het al jaren spreken. We praten Nederlands terug. Men haalt lachend de schouders op. Wij ook. Iedereen heeft wederom tassen vol met eten meegenomen. We zijn nog niet vertrokken of we kijken elkaar aan en weten dat dit stiekem een fantastische dag gaat worden.
Na een half uurtje rijden stoppen we plotseling langs de weg, terwijl we er nog lang niet zijn. De gids heeft een half uur lang door de microfoon gepraat, dus het zal vast uitgelegd zijn, maar wat ons betreft stond ze al een half uur ‘een potje met vet’ te zingen. We lopen naar haar toe en proberen te vragen wat de bedoeling is.
Ze pakt haar schriftje erbij en toont ons de zin “50 min. shopping”. OH, NEE, TOCH, ZEKER? De bus loopt leeg en we worden gevraagd de mevrouw van het warenhuis te volgen. Na enkele langdradige Chinese toespraken te hebben bijgewoond en een Chinese making-off video zonder ondertiteling te hebben gekeken van het product wat er werd verkocht (iets met groen natuursteen) worden we door een hal geloodst met de duurste sieraden. Vluchtig ontlopen we de boel en wachten we buiten tot iedereen klaar is. We stappen in de bus en gaan weer verder, in de hoop dat dit niet de hele dag zo doorgaat
Gelukkig bleek dat ook niet het geval. De dag omvatte uiteindelijk veel meer dan we van tevoren dachten. We bezochten een tempel, de beruchte juwelier, 2 boottochten en 2 authentiek dorpjes. Na 12,5 uur op pad te zijn geweest komen we weer terug bij ons hotel. Het mooiste van de dag was wat ons betreft het gezelschap waar we mee te maken hadden. Iets wat je niet kunt boeken, maar er bij toeval bij krijgt. We staan met iedereen op de foto, we aten samen het door hen meegebrachte eten, zoals vreemde nootsoorten en een soort van mandarijn die je met schil en al moet eten. BITTER, maar leuk om geprobeerd te hebben. Bedankt, oftewel XIÈXIÈ en tot ooit, bus vol gekke maar o zo lieve leuke mensen! Op naar Shanghai nu.
Shanghai
Op 15 december vliegen we van Guilin naar Shanghai… —Ja maar jongens… een beetje budget verantwoord mag wel hoor ik je wéér denken — je gelooft het niet maar een enkeltje koste €25,- wat goedkoper was dan de trein. Vroeg opstaan, maar in pak ‘m beet 2 uur staan we op Shanghai Pudong Airport.
Wat ons al vanaf het begin bij binnenkomst opvalt is dat alles qua infrastructuur en openbaar vervoer goed geregeld is. Met een Maglev (magneet zweeftrein!) zweven we met 300 km/h van het vliegveld naar een tactisch gelegen metrostation. De afstand van 35 km legt hij, inclusief 2 bochten, af in slechts 7 minuten. We stappen over op de metro en gaan regelrecht naar onze vooraf geboekte motelkamer. Hier is het ook weer een uitdaging ons kenbaar te maken bij de receptie — ze kunnen echt alleen maar Chinees — maar met de nodige vertaal apps komen we er uit. Het vooraf boeken van een kamer/bed is in China een stuk noodzakelijker dan in de landen hiervoor. Veel hotels hebben in hun omschrijvingstekst staan: “accepting only mainland citizen”. Dit wil dus zeggen dat je hier als buitenlander niet terecht kunt, wat we nog steeds heel vreemd vinden.
Nieuwsgierig dat we zijn gooien we onze backpacks op de kamer en gaan we de stad een beetje verkennen en van zijn indrukwekkende skyline genieten. De 7 dagen dat we in Shanghai zijn bewegen we ons kriskras door de stad, we zullen je niet vermoeien met een dag-tot-dag schema, maar de opzienbarendste momenten bespreken we toch graag met je.
Mariage Market
Elke zaterdag en zondag tussen 12:00uur en 17:00uur vindt er in het People’s Park nabij People’s square de Marriage Market plaats. De markt doet zijn naam eer aan; het is een huwelijksmarkt. Niet zo eentje in de Utrechtse Jaarbeurs waar je een kaartje voor koopt om de nieuwste trends te zien op huwelijksgebied, maar het is in de puurste vorm; Elke zaterdag en zondag gaan ouders en/of grootouders in weer en wind met hun paraplu naar het park om hun ongehuwde (klein)kind in de picture te zetten!
De paraplu heeft dan ook niet als doel om je te beschermen tegen de invloeden van het weer, maar dient in dit geval om een eigen standje te creëren. Dit doen ze door de paraplu uitgeklapt en wel op de grond neer te leggen, met daar bovenop een A4’tje bevestigd die een profiel schetst van hun huwbare (klein)zoon of -dochter. Een grote slang van parapluutjes vult het complete park.
We hebben wat onderzoek gedaan en het blijkt dat het vaak zonder weten en/of goedkeuring van het huwbare (klein)kind gedaan word. De (groot)ouders zitten er soms maanden of jaren, want naast het profiel van hun (klein)kind beschrijven ze op datzelfde A4-tje ook de eisen waar de partner aan moet voldoen! Deze eisen blijken vaak onrealistisch hoog te zijn, waardoor men vaak met lege handen huiswaarts keert.
In tegenstelling tot de rest van China vinden ze het zeker niet leuk als je hier foto’s maakt en dat doet ons concluderen dat het toch een vorm van schaamte is, wat weer een verdenking bij ons doet opwekken dat dit een markt van de eeuwige single is. In hetzelfde park tussen de parapluutjes op een verhoginkje wordt er ook nog een Arabische dansles gegeven, in een andere hoek van het park staan er mannen vechtsporten te oefenen en bij de ingang worden er verschillende bordspelen gespeeld.
Het is al met al een bijzondere ervaring en we vermaken/verbazen ons hier een aardige tijd.
Holland Village
Na 40 minuten in de metro te zitten en een forse wandeling te maken door prachtige lokale straatjes waar de mensen raar opkijken bij 2 westerse mannen, komen we bij iets onwerkelijks. Rond 2000 zijn ze hier begonnen met het bouwen van een wijk met totaal 20.000 woningen, allemaal naar Nederlands voorbeeld! Holland Village is onderdeel van het One City, Nine Town initiatief, wat in 2020 woonruimte moet bieden aan 1 miljoen Shanghainezen. De naam verklapt het al.. het omvat 9 dorpjes allemaal naar Westers voorbeeld. Zo is er naast Holland Village bijvoorbeeld ook German-, British-, Swedish-, Spanish-, Italian-, Canadian- en American Village.
In Holland Village staan er straten vol met grachtenpandjes compleet met grachten, molens en ophaalbruggetjes. Huygens’ Hofwijck, Amsterdamse scheepvaartmuseum, de wijk Kattenbroek uit Amersfoort en als klap op de vuurpijl hebben ze de Bijenkorf op de dam op ware grote nagemaakt. Het project is geen succes, de burgemeester die het project er door heen gedrukt heeft zit wegens corruptie in de gevangenis, en de wijken zijn spookwijken geworden. We lopen een tijdje door het superhysterische Chinese namaak Holland en lopen met een lach van verbijstering op ons gezicht weer verder.
Shanghai French Concession.
Temidden van de wolkenkrabbers is er een schattige wijk niet groter dan twee blokken, het blok waar alleen Fransen zich konden vestigen. Deze wijk vierde hoogtij van 1849 tot 1943.
Nu is het een wijk met Franse (maar ook andere Europese) barretjes en restaurants. We doen hier een drankje en kijken wat rond. We stoppen bij een rij met mensen die wachten om een gebouw binnen te mogen gaan. Impulsief dat we zijn besluiten we ons in de rij bij te voegen, en naarmate we binnenkomen begrijpen we dat het het gebouw is waar de Chinese Communistisch Partij (CPC) is ontstaan door Chen Duxiu en Li Dazhaoin in 1921. Na het afgeven van onze vingerafdruk en bewezen te hebben dat de fles water die we bij ons dragen geen gevaarlijk goedje betreft (we moesten een slok nemen), staan we dan uiteindelijk binnen. Het is een druk bezochte locatie, maar voor ons staat het mijlen ver van ons af. We gaan er in sneltreinvaart doorheen en staan binnen 10 minuten weer buiten. Wel maken we buiten samen de conclusie dat het bol staat van de propaganda.
PPAC
En dat brengt weer een mooi bruggetje naar een andere activiteit in Shanghai. In de kelder van een appartementengebouw — het kan hier allemaal — is het Propaganda Poster Art Center gevestigd. De collectie die je hier te zien krijg is ronduit uniek te noemen. De collectie bestaat uit communistische propaganda posters die uitgegeven zijn tussen 1910 en 1979.
In 1979 zijn de meeste posters bewust vernietigd om een nieuwe tijd in te gaan en het verleden af te sluiten. Het meerendeel hiervan is in de papier recycling beland, om die reden zijn deze kunstwerken — want zo mag je ze best noemen — vrij zeldzaam geworden. De collectie omvat totaal 6000 posters (gelukkig niet allemaal tentoongesteld). Voor Michel is het op ontwerpgebied ook echt een feest en een inspirerende must-see.
Waterdorpjes & oude straten
Ook pakken we de metro naar Qibao, dit is een wijk in Shanghai waar een authentiek dorpje moet staan met ‘originele huisjes’. Je had waarschijnlijk de aanhalingstekens gezien, het is vast ooit authentiek geweest, maar de staat hoe het nu is is schatten wij rond begin 20e eeuw ipv de originele begin 12e eeuw. We doen ons rondje door deze hyper-toeristische straten en zijn zo weer terug bij de metro. Ook bezoeken we, opzoek naar het authentieke Shanghai, de Old Town in Shanghai. Dit zou echt authentiek moeten zijn. Na het ontwijken van een scam — wat zijn ze slinks — komen we aan in fast-food-walhalla-old-town. Na over 4 Starbucks-en, 3 Dairy Queens en 6 KFC’s te zijn gestruikeld wimpelen we iedereen af die ons fake Rolexen en tassen aanbied, en verplaatsten we ons naar de YuYang Gardens. Moe dat we zijn van de dag kunnen we niet heel veel meer opnemen en besluiten we dat het genoeg is geweest.
Wat Shanghai ons nog meer liet (in)zien:
- Op een gegeven moment valt Michel ten prooi aan een scam door wat te gaan drinken met 2 meisjes die klaarblijkelijk een citytrip maakten in Shanghai. Hij hield er al rekening mee dat het een scam kon zijn, dat wel (de lets-have-a-drink-scam is vrij bekend in China), dus hij hield zich op z’n hoede. Michel bestelt veilig een Tonic. De meisjes bestellen 6 flesjes Sake, een fruitsalade en een tonijnsalade. Tijdens het gesprek willen ze maar al te graag dat hij ook deelneemt aan het eten en vooral het drinken van Sake, wat hij weigert omdat hij het al enigszins door heeft dat dit niet goed zit. Uiteindelijk komt de ober naar de tafel en legt aan Michel een bonnetje voor van 1074RMB, omgerekend zo’n 150 euro. Alleen de simpele fruitsalade koste al 50 euro. Dit ging nergens over natuurlijk, want het restaurant was super eenvoudig. De meisjes vragen hem z’n creditcard te geven, want ‘in China betaalt de man’, zo beweren ze. Na flink heen en weer gescheld, geschreeuw en gediscussieer weet hij enkel zijn Tonic af te rekenen en komt hij er gelukkig goed vanaf.
- Als je écht verse kip wilt ga je hier niet naar de slager of polier, maar loop je gewoon naar de metro, waarbij je onderweg een vrouw tegenkomt die levende kippen verkoopt. Je kiest een kip uit en voor je het door hebt pakt ze de kip uit zijn hokje en knipt ze de kop van de kip met een schaar doormidden, terwijl hij ondersteboven in een emmer wordt geduwd. “Wilt u er een tasje bij?” (knipkip HA-HA wel zielig, joe)
- We merkten / realiseren hier dat we het reizen gewoon aan het vinden zijn, en dat we wat vaker in ons arm moeten knijpen… en tegen elkaar zeggen WE ZITTEN GEWOON IN SHANGHAI!
- Je kunt hier bij de slager een “masker” kopen van een varken (met ogen en al) — het is vast een delicatesse (zie foto).
- Uitverkoop is hier best complex weergegeven. Als iets in de aanbieding is zetten ze een getal boven het rek — ik hoor je denken: “Ja dat doen we bij ons toch ook?” — dit getal is echter 8.8, 6.4 of een ander lukraak kommagetal. Wij hebben de eerst dagen met een groot vraagteken gelopen over wat deze korting nou inhoud. Na een tijdje hadden we het uitgedokterd en bleek het getal wat boven het product staat het overblijvende percentage te zijn van de verkoopprijs. Je dient hierbij wel de komma weg te denken. Zie je bijvoorbeeld 8.8, dan betekent dit dus een korting van 12%. De korting is overigens vaak enorm (bij)gelovig aangelegd… zie het punt hieronder.
- Veel hotels eindigen hun hotelnaam de cijfers 168 (wij dachten eerst dat het om een soort van hotelketen ging). Maar er was meer aan de hand. Ook het meerendeel van de WiFi-netwerken bevatten de cijfers 168 in hun naam of wachtwoord! Na wat uitzoekwerk kwamen we erachter dat 168 (yi lieu ba) in de Chinese cultuur een dingetje is. De strekking is dat het cijfer 6 (六: liù) bijna gelijk klinkt als 流 (liú), wat geluk betekent. Het cijfer 8 (八: bā) klinkt hetzelfde als het woord voor ‘rijkdom’. Een combinatie hiervan is dus: geluk en rijkdom. We kwamen dit overigens ook in Cambodja en Vietnam al tegen. Het gaat zover dat de KLM-vlucht van bijvoorbeeld Amsterdam naar Hong Kong vlucht KL888 is. Een telefoonnummer in China bestaande uit alleen maar 8-en is verkocht voor bijna 300K. De Petronas Twin Towers in Maleisië hebben elk 88 verdiepingen. Ga zo maar door. Een typerend gegeven, voornamelijk zichtbaar in China, maar uiteindelijk ook in andere Aziatische landen.
- Roken doen ze hier nog overal. In de lift, op de WC, op de gang van je hotel, op de hotelkamer, overal! Hierdoor waan je je soms weer even in de jaren ’90.
- De mensen hebben hier EN een mega grote databundel denken we, want overal waar we komen is iedereen of TV aan het kijken of hun favoriete serie aan het streamen. En dan het liefste niet met een koptelefoon op, nee gewoon lekker hard uit je smartphone laten tetteren.
- Samen verzinnen we onze eigen verhalen op basis van wat de Chinezen — meestal met veelte harde stem — tegen elkaar zeggen. Dit zijn de meest komische momenten en we hebben hier de grootste lol om. Het leuke is vooral dat je dit hardop kunt bespreken waar ze bij zitten. Ook levert Tim regelmatig openbaar commentaar als er iemand bijvoorbeeld door hem heen wilt lopen, of weer eens staat te winden in de metro.
- Je zou verwachten dat in een land dat zo voorloopt op technologie het internet echt wel top noch is, niets is minder waar, het is vaak al een uitdaging een fotootje online te krijgen.
Laat een reactie achter!!!
Reacties:
Drie landen en een beetje…
Op moment van schrijven bevinden we ons in de hogesnelheidstrein in China en zoeven we met 300 km/h van Shenzhen naar Guilin. Sinds ons laatste blog zijn we zo’n grove 3000 kilometer verder. Het is even geleden dat we van ons hebben laten horen, daarom blikken we nog even terug naar onze tijd in Cambodja, waar we met ons laatste verhaal geëindigd zijn.
Siem Reap, onze laatste stop in Cambodja. Een trekpleister vanwege de enorme tempelruïnes die men zo’n 150 jaar geleden ontdekte in de jungle, die de tempels overwoekerd had. Zie het als de piramides van Egypte, waarbij vragen als “Hoe hebben ze dit voor elkaar gekregen?” als eerste in je opkomen, wetende dat de tempels dateren uit de 12e eeuw.
Ankor Wat
De dag dat we de tempels gingen bezoeken, begon vroeg. Om welteverstaan half 5 ging de wekker, zodat we om 5 uur konden vertrekken op onze gehuurde scooter. Dit alles om te zorgen dat we om half 6 bovenop een van de tempels waren geklommen om de zonsopgang mee te maken. Gelukt! We waren op tijd (dat gebeurt niet vaak) en ook al zaten de slapers nog in de ogen en hadden we een lichtelijk zwaar hoofd — het was het waard! Een serene natuur en tempelsilhouetten op een achtergrond van oranje geblakerde lucht. Zo’n moment dat je automatisch gaat fluisteren als je wat tegen elkaar wil zeggen.
We hebben bewust gekozen om de zonsopgang niet bij de Angkor Wat zelf mee te maken, maar hebben van tevoren de Pre Rub uitgekozen om het ochtendgloren te aanschouwen.
Angkor Wat zelf staat elke morgen afgeladen vol met mensen die de zonsopgang daar willen ervaren en om nou met 7 rijen dik daar op rij 8 te staan leek ons geen succes. En onze keus loonde. Met welgeteld zeven anderen stonden we op deze alternatieve tempel. Een mooi begin van de dag!
Toen de zon eenmaal opgekomen was, hebben we gauw een ontbijt opgezocht om daarna een dag lang door de ruïnes te banjeren. In dit geval zeggen beelden meer dan woorden, dus zie de foto’s voor een goede impressie. Indrukwekkend was het zeker, voor een dagje dan. Je kon 7-dagen tickets kopen, maar dat raden we echt niemand aan. Je hebt het na een dag echt wel gezien, figuurlijk dan, want het aantal tempels is echt enorm.
Huishouden
Uiteindelijk zijn we zo’n 5 dagen in Siem Reap gebleven. Helaas hypertoeristisch, maar fijn om even wat rond te fietsen en het huishouden te regelen. Zo hebben we bijvoorbeeld een wasdag ingelast om ál onze kleren uit te wassen. Op Koh Rong Island hadden we namelijk onze was laten doen, maar was het viezer teruggekomen dan toen we het hadden ingeleverd.
Na het wassen stonden we met een tas vol natte kleren weer op straat. Zonder droogrek natuurlijk. Maar, waar een wil is is een weg. Teruggekomen op de hotelkamer hebben we onze schoenveters en riemen aan elkaar geknoopt en kruislings door de kamer opgehangen alsof het verjaardagsslingers waren. De volgende ochtend was alles droog en eindelijk ook écht weer schoon.
Onze reis in Cambodja zat erop. En eerlijk gezegd hadden we het er ook wel gehad. Niet zozeer met Cambodja, maar met de eenvoud (primitief is een te zwaar woord). Het contrast in manier van leven is prachtig, maar we misten zo nu en dan ook wel weer het stadse leven. Daarom besloten we onze reis te vervolgen naar Bangkok, Thailand.
We boekten een busticket en reisden in 6 uur tijd naar deze Thaise metropool, althans, er stond 6 uur voor gepland volgens de busmaatschappij. Eenmaal aangekomen bij de grens dien je lopend over te steken. Dit ‘immigratieproces’ duurde alleen al zo’n twee uur, waarbij we als kippen zonder kop maar ergens heenliepen. Niemand wist de procedure, maar toen we een metershoog portret van de onlangs overleden Thaise koning op een grensgebouw zagen prijken, wisten we dat we de goeie kant opliepen. Aan de andere kant werden we opgewacht om over te stappen in een andere bus. Het was gelukt en met een vertraging van zo’n drie uur kwamen we alsnog aan in Bangkok!
Bangkok
Bangkok is ons niet vreemd, we hebben in 2015 — tijdens ons “korte” backpack avontuur Thailand — al bezocht, en in Bangkok specifiek een vijftal dagen geweest. Dit komt voor ons met een heleboel voordelen!
- Zo weten we ons wat makkelijker kenbaar te maken.
- Hebben we een feest van herkenning en herkenbare punten.
- Snappen we hoe alles een beetje in elkaar zit. En dat zijn de simpelste dingen zoals:
- Hoe werkt het openbaar vervoerssysteem
- Waar koop je een simkaart
- Wat is een redelijke prijs voor de dagelijkse dingen
- Waar moet je zijn om een beetje te shoppen
Dat laatste hebben we dan ook eigenlijk alleen maar gedaan in Bangkok, en dat was prima. Het was lekker om weer even in een vooruitstrevend en moderne omgeving te zijn als contrast op de voorgaande weken in Cambodja en Vietnam.
Het hart van Bangkok is gevuld met ontelbare shopping malls waar je letterlijk dagen aan dagen kan verblijven. De ene nog luxer dan de andere en zo bescheiden als we zijn hebben we maar naar ons budget geleefd en hebben we ons vooral in de cheap en middelmatige luxe malls begeven ?
Bangkok is ook de stad geworden waar we voor het eerst met open ogen in een “scam” gestapt zijn.
Op zoek naar een verborgen local eetstraatje die we herinnerden van vorig jaar, werden we aangesproken door een Thai in super goed Engels. Hij weet een leuk praatje met ons te maken, en verteld ons dat hij leraar is. Hij vraagt ons naar onze plannen en we vertellen hem dat we op zoek zijn naar warme kleding (warme kleding hoor ik je denken, we gaan het je straks uitleggen… en dan ga je ons snappen..) Maar eerst zijn we op zoek naar ons ‘eetsteegje’ waar we vorig jaar gegeten hebben en waar alles zo lekker authentiek is. Hij vind het jammer voor ons maar “het is zondag” dus dat konden we wel vergeten, die is natuurlijk dicht. Op dat moment hadden de bellen al lang moeten gaan rinkelen.
Hij wist een goede plek waar we kleding konden kopen en lokaal eten konden vinden, buiten het drukbezochte centrum (klinkt aantrekkelijk!). Voor we het wisten zaten we glimlachend en vol vertrouwen in een TukTuk.
Al rijdend in de TukTuk begon ons gevoel al wat te veranderen en bij aankomst bij een ‘shabby’ pand genaamd “International Fashion Centre”, waar de eigenaar zelfs Nederlands kon praten en ons zinnen als “kijken kijken, niet kopen” toewierp, trekken we al snel de conclusie dat dit vooropgezet spel is. We doen letterlijk één rondje van nog geen minuut en lopen we rechtsomkeer naar de TukTuk en zeggen wij dat we terug willen naar waar we opstapten. Uiteraard beweert hij bij terugkomst dat de afgesproken prijs voor de TukTuk keer twee moet zijn (heen én terug), we hadden het spelletje allang door. Daarom blijft één van ons in de TukTuk zitten tot hij het wisselgeld overhandigd heeft tot de laatste cent en stappen we uit. De TukTuk chauffeur is chagrijnig. Hij heeft een lange rit gemaakt zonder echte winst. Jammer joh. Uiteindelijk heeft de scam ons €1,25 gekost, daar konden we dan wel weer om lachen.
We vervolgen onze zoektocht naar wat te eten en uiteraard vinden we ons steegje en natuurlijk is hij op zondag niet dicht! Sterker nog, het is er levendiger dan anders!
We zetten het shoppen door en hebben dan ook 3 dagen letterlijk onze schoenzolen van onze schoenen afgelopen met de aanwinsten als volgt:
- Michel heeft een geweldig mooie bril gekocht.
- We hebben 2 truien (zoals beloofd leggen we het je straks uit) gekocht van een lokaal label op een friday flea market
- Beiden een herfstjasje a €2,- en Tim een trui a €1,50 in de tweedehands sectie (uitleg volgt… nog even geduld!)
- Beiden nog een T-shirt
Na 3 dagen shoppen waren we het ook wel zat en waren we blij dat we ons naar het vliegveld mochten begeven…
Ja je hebt je geduld goed bewaard dus zullen we het je ook uitleggen. We hadden na 2 maanden warm weer behoefte aan een wat kouder klimaat en daarom hebben we in Siem Reap tickets naar Hong Kong geboekt! De temperatuur is daar namelijk 19ºC à 21ºC graden. Oftewel zo’n 10 tot 15ºC graden kouder dan we de afgelopen maanden gewend waren. Echt iets waar we naar uitkeken!
We hebben tijdens de dagen in Bangkok onderzoek gedaan naar hoe we naar het “kleine” vliegveld konden komen vanaf ons hotel. We vlogen om 06:45, dus dan moet je tegen 04:45 toch wel in de buurt zijn.
De conclusie is dat er een bus 24 uur per dag rijdt van nabij ons hotel naar Bangkok – Don Muaeng Airport. We hebben hard gezocht, met mensen proberen te communiceren, maar iedereen had een andere mening — wat ook de Thai typeert, deze zal nooit gezichtsverlies willen lijden als hij het niet weet, en wijst je “dan maar een willekeurige kant op — waar de bus vertrok en uiteindelijk stonden we op het treinstation en daar wist niemand er wat vanaf. We hebben ook naar de taxiprijzen gevraagd en dat kwam rond de €15,- a €20,-. Uiteindelijk vragen we aan de ticketbalie van het treinstation of zij toevallig iets weten over een bus naar het vliegveld. De dame in kwestie komt met het super leuke nieuws dat er ook gewoon een trein rijdt. Als we de trein van 04:30 nemen, komen we rond 05:57 aan op Don Muaeng Airport. Super! We besluiten ruim op tijd op het station te zijn om een kaartje te kopen (wat alleen op dezelfde dag als je treinreis kan in Thailand). Na wat mis-navigatie en in donkere steegjes met blaffende honden te hebben gestaan, komen we om 04:00 aan op Station Bangkok, en na wat zoeken — alles is hier in het Thais — stappen we met treinkaartje (à €0,13) in onze trein. Na wat lichte twijfel of het wel goed gaat komen en of hij wel echt gaat vertrekken — we zien monteurs wat gespannen heen en weer lopen met gereedschap — rijden we dan toch echt weg!
Hong Kong
Het vliegen naar Hong Kong gaat voorspoedig en na 2,5 uur staan we dan op Hong Kong International Airport.
Vanaf het airport pakken we een bus naar downtown Hong Kong en de rit geeft ons een mooie eerste indruk van Hong Kong en na ruim een uur staan we in de buurt van ons hotel. Voor ons is het terugschakelen, na de goedkope landen als Vietnam, Cambodja & Thailand, om nu in een relatief dure plek te zijn. Dit brengt dan ook wat onhandigheden met zich mee.. Omdat elke dag de prijzen van hotelkamers anders zijn en ze in het weekend astronomisch hoge bedragen vragen, zijn we veel tijd kwijt met het elke dag in- en uitchecken en het slepen van hotel naar hotel. Dan denk je “Ja maar dan betaal je toch wat meer?”, klopt, maar als je van €11,- per nacht komt, en je nu €35,- tot €150,- in het weekend voor een kamer betaald van 6m2, wil je graag even je best doen om wat te besparen. Om het de pret niet te laten drukken, vinden we na een aantal dagen gelukkig een structurele oplossing.
In Hong Kong besluiten we definitief dat we ons best gaan doen op het verkrijgen van een visum voor China. Dit is naar het schijnt in Nederland al een taaie klus, en hier in dit departement van China lezen we dat het nóg moeilijker is om te krijgen. Toch besluiten we om het te proberen, en trekken we ons 2 dagen terug in verschillende koffietentjes om aan de eisen te voldoen voor een visum-aanvraag; je moet een reisplan aanleveren met alle hotels al geboekt en een onwards ticket. Dit vloeken we allemaal in 2 dagen in elkaar, en als holbewoners die uit hun winterslaap ontwaken komen we na die 2 dagen huiswerk aan op het visumbureau.
De dame die onze aanvraag beoordeeld is exact zoals we hadden verwacht: kortaf, autoritair, chagrijnig en ‘ambtenaristisch’. Na wat afkeurende strepen door onze aanvraag te hebben gezet en vragen te hebben gesteld, moeten we ons paspoort inleveren en krijgen we een papiertje waar op staat dat we over 4 dagen terug moeten komen om het weer af te halen. Weinig informatie verkregen hebbende en niet zeker of we nou geaccepteerd zijn, vermaken we ons nog 4 dagen in Hong Kong in afwachting van het resultaat.
- Zo doen we een hike van net buiten Hong Kong naar Lion Peak Rock — we hadden behoefte aan natuur en vooral iets anders dan beton, en de klim is ook gezond. En zien Hong Kong vanaf 500 meter hoogte
- Zien we de skyline van Hong Kong vanuit een heleboel verschillende perspectieven en bij zowel dag als nacht.
- Doen we een rondje ‘trekpleister’ van Hong Kong.
- Ontdekken we de Chinese keuken en gaan we een avond ‘dimsummen’, waar Hong Kong dé plek voor is.
- Ontmoeten we een oude bekende van Tim die toevallig ook in Hong Kong is en trekken een avondje er mee op uit.
- Ontdekken we alle hoekjes van Hong Kong met die schattige pittoreske trammetjes
- Verbazen we ons aan alle mooie neon borden door de stad heen.
- Gaan we de “so called goedkope” marktjes af opzoek naar een warme jas voor China.
- Doen we een rondje art galleries.
- Lachen we om de soms vreemde vertalingen en foutjes?!?
- Verbazen we ons om de ontzettende rijkdom, dure auto’s en dure modemerken door de gehele stad(er zitten letterlijk 16 Dior-, 7 Louis Vuitton winkels en ga zo maar door).
We gaan na 4 dagen terug naar het visumloket en tot onze grote blijdschap is daar ons paspoort met visum voor China! We pakken dan ook de daad bij het woord en gaan vrijdag vanaf Hong Kong met de metro naar Lo Wu station wat het grensstation is, je loopt hier door de douane van zowel Hong Kong en later China (ze horen toch bij elkaar) en dan ben je in Shenzhen, China!
Hier is ook alles super goed geregeld en kunnen we zo in de volgende metro stappen naar het centrum, naar ons hotel.
CHINA BABY!
Shenzhen is een enorme stad — 10,6 miljoen inwoners (!!!) — en het is alles wat je voorstelt bij Chinese megasteden; alles is heel ruim opgezet met grote pleinen en mega grote gebouwen, ook zie je dat dit een enorm rijke stad is. De dure modemerken zitten weer op elke straathoek en om de haverklap staat er een enorme shopping mall.
We hebben Shenzhen alleen gebruikt voor de makkelijke binnenkomst van China vanuit Hong Kong en willen eigenlijk de volgende dag met de bullet trein al door naar Guilin. Helaas zijn de treinkaartjes voor de 10e vergeven en we kiezen er voor een dag later naar Guilin te gaan. Tim is de 10e jarig en dit hebben we dan ook met koffie en taart ÉN een heerlijk uitetentje die avond bij een Italiaan (ja,ja je leest het goed.. Italiaans in China) gevierd. Dit is een cadeau van het thuisfront en namens beiden nog heel erg bedankt daarvoor!
Wist je dat:
- Mensen heel graag met je op de foto gaan hier… waarom weten we eigenlijk nog niet.
- De taalbarrière zo groot is en dat je met tekeningen uitlegt wat je wel en niet in je noodlesoup wilt.
- De Hotels echt weer lekker goedkoop zijn.
- Dat we vergeleken worden met Heath Ledger & Hugh Grant (misschien hebben we hier een verklaring voor nummer 1).
- We een heleboel “gewone” sites zoals Google, Facebook, Instagram & Twitter niet kunnen bezoeken (via de normale weg).
- De luchtkwaliteit zo slecht kan zijn dat we zelf ook met van die mondmaskertjes rondlopen.
- Mensen gewoon lukraak in het Chinees tegen je praten alsof je het verstaat.
Gisteren zijn we zoals gezegd met de bullet train naar Guilin gereisd en we vertellen jullie graag wat hier voor moois te zien is, de volgende keer!
Duurt het je soms te lang voordat we onze belevenissen weer met je delen?
Op Instagram delen we vrijwel dagelijks foto's met daarbij een kort onderschrift. Hiermee heb jij alvast een kleine preview.