Wederom welkom en een uitbundig warm Nǐ Hǎo uit het koude China! Dit keer vanuit de trein van Shanghai naar het natuurschone Huangshan (Huang = Yellow, Shan = Mountains). Een rit van zo’n 4,75 uur, dus een mooi moment om te schrijven. Wat fijn om even uit de drukte van Shanghai te zijn. Maar voordat we het gaan hebben over Shanghai, gaan we nog even terug naar Guilin. Daar waar onze reis door China écht begon, inmiddels alweer een kleine twee weken geleden.
Guilin… OH OH Guilin. Wat zullen we ervan zeggen. Deze plek bezoek je voor de karstrotsen, welke je bijvoorbeeld ook in het noorden van Vietnam treft, maar dan op z’n Chinees. Vergezichten waar je u tegen zegt en de rotsen zover prijken dat ze uiteindelijk door de mist opgenomen worden in de verre horizon. De punten van de rotsen zijn een soort van afgestompte heksenhoedjes met hier en daar een vouw erin. Of Bugles chips weet je wel. Sprookjesachtig.
Voordat we opzoek gaan naar deze bergen (en de mogelijkheid om er te geraken), kopen we eerst de nodige winterkleding, want het is éindelijk winter! Eindelijk weer in foetushouding onder een winterdekbed slapen met ijskoude voeten. Eindelijk weer — veelal Belgische — speciaalbiertjes drinken. Heerlijk, het is 8 graden. Met alleen een t-shirt en een trui lopen we met ons armen over elkaar licht klappertandend naar de winkelstraat en kopen zo snel mogelijk (bij ons is dat 4 dagen afwegen en debatteren of we nou €15 of €16 moeten uitgeven) twee dikke jassen voor welgeteld totaal €30. We zijn er klaar voor!
Ook al is het even wennen, we genieten van het Chinese leven. Ongegeneerd boeren, smakken, rochelen (roggelen?), schreeuwen en constant voordringen in de rij. Het hoort er hier allemaal bij en het mag ook allemaal. Frustrerend en leuk tegelijk en terwijl ik dit schrijf botst er een vrouw tegen me aan, omdat ze d’r hele voorraadkast probeert mee te nemen in de trein. Ja, dat lukt niet inderdaad, maar proberen kan altijd natuurlijk.
We kijken onze ogen uit en zo ook de Chinezen als ze ons voorbij zien lopen. Waarom weten we niet, maar menig Chinees wil met ons op de foto of maakt gewoon een foto recht voor je neus. Chinezen fotograferen graag. Zelfs van objecten die ze op voorhand nog niet eens hebben bekeken. Ze maken ook foto’s ván foto’s. Of foto’s van foto’s van foto’s op het telefoonscherm van een ander. Het kan allemaal.
We zitten nu een aantal dagen in Guilin en de taalbarrière is groot, wat het moeilijk maakt om uit te zoeken hoe we naar de gebergtes kunnen rijden. Om niet nóg meer tijd te verspillen aan uitzoekwerk en gesprekken voeren via vertaal-apps, besluiten we voor het eerst om een tour te boeken bij een van de vele bureaus in Guilin. En…dat hebben we geweten.
Hadden we in de vorige blogposts al benoemd dat we erg op ons budget letten? Hier ook voeren we de onderhandelingstechnieken zoals wij ze alleen kunnen en weten we de prijs van 450¥ (€65,-) per persoon naar 200¥ (€27) per persoon te krijgen. Dit overigens met handen en voeten werk.
Het wordt ons na veel moeite duidelijk dat we een dag later opgehaald worden met een bus om 7 uur en dan gaan we zo denken wij twee boottochtjes maken langs de karstrots formaties, en zo begrepen wij zijn we om 14:00 uur weer terug.
’s Ochtends om 7 uur staan we vol goede moed gereed om opgehaald te worden en warempel(!), de bus staat exact om 7 uur voor ons klaar. We zijn de eersten en het is heerlijk rustig in de bus, maar niet voor lang. In een half uurtje rijden we langs een stuk of vijf hotels en voor we het door hebben zitten we midden in een bus vol Chinezen — inclusief Chinese gids die geen woord Engels kan. De hele bus ratelt Chinees tegen elkaar, maar ook tegen ons alsof we het al jaren spreken. We praten Nederlands terug. Men haalt lachend de schouders op. Wij ook. Iedereen heeft wederom tassen vol met eten meegenomen. We zijn nog niet vertrokken of we kijken elkaar aan en weten dat dit stiekem een fantastische dag gaat worden.
Na een half uurtje rijden stoppen we plotseling langs de weg, terwijl we er nog lang niet zijn. De gids heeft een half uur lang door de microfoon gepraat, dus het zal vast uitgelegd zijn, maar wat ons betreft stond ze al een half uur ‘een potje met vet’ te zingen. We lopen naar haar toe en proberen te vragen wat de bedoeling is.
Ze pakt haar schriftje erbij en toont ons de zin “50 min. shopping”. OH, NEE, TOCH, ZEKER? De bus loopt leeg en we worden gevraagd de mevrouw van het warenhuis te volgen. Na enkele langdradige Chinese toespraken te hebben bijgewoond en een Chinese making-off video zonder ondertiteling te hebben gekeken van het product wat er werd verkocht (iets met groen natuursteen) worden we door een hal geloodst met de duurste sieraden. Vluchtig ontlopen we de boel en wachten we buiten tot iedereen klaar is. We stappen in de bus en gaan weer verder, in de hoop dat dit niet de hele dag zo doorgaat
Gelukkig bleek dat ook niet het geval. De dag omvatte uiteindelijk veel meer dan we van tevoren dachten. We bezochten een tempel, de beruchte juwelier, 2 boottochten en 2 authentiek dorpjes. Na 12,5 uur op pad te zijn geweest komen we weer terug bij ons hotel. Het mooiste van de dag was wat ons betreft het gezelschap waar we mee te maken hadden. Iets wat je niet kunt boeken, maar er bij toeval bij krijgt. We staan met iedereen op de foto, we aten samen het door hen meegebrachte eten, zoals vreemde nootsoorten en een soort van mandarijn die je met schil en al moet eten. BITTER, maar leuk om geprobeerd te hebben. Bedankt, oftewel XIÈXIÈ en tot ooit, bus vol gekke maar o zo lieve leuke mensen! Op naar Shanghai nu.
Shanghai
Op 15 december vliegen we van Guilin naar Shanghai… —Ja maar jongens… een beetje budget verantwoord mag wel hoor ik je wéér denken — je gelooft het niet maar een enkeltje koste €25,- wat goedkoper was dan de trein. Vroeg opstaan, maar in pak ‘m beet 2 uur staan we op Shanghai Pudong Airport.
Wat ons al vanaf het begin bij binnenkomst opvalt is dat alles qua infrastructuur en openbaar vervoer goed geregeld is. Met een Maglev (magneet zweeftrein!) zweven we met 300 km/h van het vliegveld naar een tactisch gelegen metrostation. De afstand van 35 km legt hij, inclusief 2 bochten, af in slechts 7 minuten. We stappen over op de metro en gaan regelrecht naar onze vooraf geboekte motelkamer. Hier is het ook weer een uitdaging ons kenbaar te maken bij de receptie — ze kunnen echt alleen maar Chinees — maar met de nodige vertaal apps komen we er uit. Het vooraf boeken van een kamer/bed is in China een stuk noodzakelijker dan in de landen hiervoor. Veel hotels hebben in hun omschrijvingstekst staan: “accepting only mainland citizen”. Dit wil dus zeggen dat je hier als buitenlander niet terecht kunt, wat we nog steeds heel vreemd vinden.
Nieuwsgierig dat we zijn gooien we onze backpacks op de kamer en gaan we de stad een beetje verkennen en van zijn indrukwekkende skyline genieten. De 7 dagen dat we in Shanghai zijn bewegen we ons kriskras door de stad, we zullen je niet vermoeien met een dag-tot-dag schema, maar de opzienbarendste momenten bespreken we toch graag met je.
Mariage Market
Elke zaterdag en zondag tussen 12:00uur en 17:00uur vindt er in het People’s Park nabij People’s square de Marriage Market plaats. De markt doet zijn naam eer aan; het is een huwelijksmarkt. Niet zo eentje in de Utrechtse Jaarbeurs waar je een kaartje voor koopt om de nieuwste trends te zien op huwelijksgebied, maar het is in de puurste vorm; Elke zaterdag en zondag gaan ouders en/of grootouders in weer en wind met hun paraplu naar het park om hun ongehuwde (klein)kind in de picture te zetten!
De paraplu heeft dan ook niet als doel om je te beschermen tegen de invloeden van het weer, maar dient in dit geval om een eigen standje te creëren. Dit doen ze door de paraplu uitgeklapt en wel op de grond neer te leggen, met daar bovenop een A4’tje bevestigd die een profiel schetst van hun huwbare (klein)zoon of -dochter. Een grote slang van parapluutjes vult het complete park.
We hebben wat onderzoek gedaan en het blijkt dat het vaak zonder weten en/of goedkeuring van het huwbare (klein)kind gedaan word. De (groot)ouders zitten er soms maanden of jaren, want naast het profiel van hun (klein)kind beschrijven ze op datzelfde A4-tje ook de eisen waar de partner aan moet voldoen! Deze eisen blijken vaak onrealistisch hoog te zijn, waardoor men vaak met lege handen huiswaarts keert.
In tegenstelling tot de rest van China vinden ze het zeker niet leuk als je hier foto’s maakt en dat doet ons concluderen dat het toch een vorm van schaamte is, wat weer een verdenking bij ons doet opwekken dat dit een markt van de eeuwige single is. In hetzelfde park tussen de parapluutjes op een verhoginkje wordt er ook nog een Arabische dansles gegeven, in een andere hoek van het park staan er mannen vechtsporten te oefenen en bij de ingang worden er verschillende bordspelen gespeeld.
Het is al met al een bijzondere ervaring en we vermaken/verbazen ons hier een aardige tijd.
Holland Village
Na 40 minuten in de metro te zitten en een forse wandeling te maken door prachtige lokale straatjes waar de mensen raar opkijken bij 2 westerse mannen, komen we bij iets onwerkelijks. Rond 2000 zijn ze hier begonnen met het bouwen van een wijk met totaal 20.000 woningen, allemaal naar Nederlands voorbeeld! Holland Village is onderdeel van het One City, Nine Town initiatief, wat in 2020 woonruimte moet bieden aan 1 miljoen Shanghainezen. De naam verklapt het al.. het omvat 9 dorpjes allemaal naar Westers voorbeeld. Zo is er naast Holland Village bijvoorbeeld ook German-, British-, Swedish-, Spanish-, Italian-, Canadian- en American Village.
In Holland Village staan er straten vol met grachtenpandjes compleet met grachten, molens en ophaalbruggetjes. Huygens’ Hofwijck, Amsterdamse scheepvaartmuseum, de wijk Kattenbroek uit Amersfoort en als klap op de vuurpijl hebben ze de Bijenkorf op de dam op ware grote nagemaakt. Het project is geen succes, de burgemeester die het project er door heen gedrukt heeft zit wegens corruptie in de gevangenis, en de wijken zijn spookwijken geworden. We lopen een tijdje door het superhysterische Chinese namaak Holland en lopen met een lach van verbijstering op ons gezicht weer verder.
Shanghai French Concession.
Temidden van de wolkenkrabbers is er een schattige wijk niet groter dan twee blokken, het blok waar alleen Fransen zich konden vestigen. Deze wijk vierde hoogtij van 1849 tot 1943.
Nu is het een wijk met Franse (maar ook andere Europese) barretjes en restaurants. We doen hier een drankje en kijken wat rond. We stoppen bij een rij met mensen die wachten om een gebouw binnen te mogen gaan. Impulsief dat we zijn besluiten we ons in de rij bij te voegen, en naarmate we binnenkomen begrijpen we dat het het gebouw is waar de Chinese Communistisch Partij (CPC) is ontstaan door Chen Duxiu en Li Dazhaoin in 1921. Na het afgeven van onze vingerafdruk en bewezen te hebben dat de fles water die we bij ons dragen geen gevaarlijk goedje betreft (we moesten een slok nemen), staan we dan uiteindelijk binnen. Het is een druk bezochte locatie, maar voor ons staat het mijlen ver van ons af. We gaan er in sneltreinvaart doorheen en staan binnen 10 minuten weer buiten. Wel maken we buiten samen de conclusie dat het bol staat van de propaganda.
PPAC
En dat brengt weer een mooi bruggetje naar een andere activiteit in Shanghai. In de kelder van een appartementengebouw — het kan hier allemaal — is het Propaganda Poster Art Center gevestigd. De collectie die je hier te zien krijg is ronduit uniek te noemen. De collectie bestaat uit communistische propaganda posters die uitgegeven zijn tussen 1910 en 1979.
In 1979 zijn de meeste posters bewust vernietigd om een nieuwe tijd in te gaan en het verleden af te sluiten. Het meerendeel hiervan is in de papier recycling beland, om die reden zijn deze kunstwerken — want zo mag je ze best noemen — vrij zeldzaam geworden. De collectie omvat totaal 6000 posters (gelukkig niet allemaal tentoongesteld). Voor Michel is het op ontwerpgebied ook echt een feest en een inspirerende must-see.
Waterdorpjes & oude straten
Ook pakken we de metro naar Qibao, dit is een wijk in Shanghai waar een authentiek dorpje moet staan met ‘originele huisjes’. Je had waarschijnlijk de aanhalingstekens gezien, het is vast ooit authentiek geweest, maar de staat hoe het nu is is schatten wij rond begin 20e eeuw ipv de originele begin 12e eeuw. We doen ons rondje door deze hyper-toeristische straten en zijn zo weer terug bij de metro. Ook bezoeken we, opzoek naar het authentieke Shanghai, de Old Town in Shanghai. Dit zou echt authentiek moeten zijn. Na het ontwijken van een scam — wat zijn ze slinks — komen we aan in fast-food-walhalla-old-town. Na over 4 Starbucks-en, 3 Dairy Queens en 6 KFC’s te zijn gestruikeld wimpelen we iedereen af die ons fake Rolexen en tassen aanbied, en verplaatsten we ons naar de YuYang Gardens. Moe dat we zijn van de dag kunnen we niet heel veel meer opnemen en besluiten we dat het genoeg is geweest.
Wat Shanghai ons nog meer liet (in)zien:
- Op een gegeven moment valt Michel ten prooi aan een scam door wat te gaan drinken met 2 meisjes die klaarblijkelijk een citytrip maakten in Shanghai. Hij hield er al rekening mee dat het een scam kon zijn, dat wel (de lets-have-a-drink-scam is vrij bekend in China), dus hij hield zich op z’n hoede. Michel bestelt veilig een Tonic. De meisjes bestellen 6 flesjes Sake, een fruitsalade en een tonijnsalade. Tijdens het gesprek willen ze maar al te graag dat hij ook deelneemt aan het eten en vooral het drinken van Sake, wat hij weigert omdat hij het al enigszins door heeft dat dit niet goed zit. Uiteindelijk komt de ober naar de tafel en legt aan Michel een bonnetje voor van 1074RMB, omgerekend zo’n 150 euro. Alleen de simpele fruitsalade koste al 50 euro. Dit ging nergens over natuurlijk, want het restaurant was super eenvoudig. De meisjes vragen hem z’n creditcard te geven, want ‘in China betaalt de man’, zo beweren ze. Na flink heen en weer gescheld, geschreeuw en gediscussieer weet hij enkel zijn Tonic af te rekenen en komt hij er gelukkig goed vanaf.
- Als je écht verse kip wilt ga je hier niet naar de slager of polier, maar loop je gewoon naar de metro, waarbij je onderweg een vrouw tegenkomt die levende kippen verkoopt. Je kiest een kip uit en voor je het door hebt pakt ze de kip uit zijn hokje en knipt ze de kop van de kip met een schaar doormidden, terwijl hij ondersteboven in een emmer wordt geduwd. “Wilt u er een tasje bij?” (knipkip HA-HA wel zielig, joe)
- We merkten / realiseren hier dat we het reizen gewoon aan het vinden zijn, en dat we wat vaker in ons arm moeten knijpen… en tegen elkaar zeggen WE ZITTEN GEWOON IN SHANGHAI!
- Je kunt hier bij de slager een “masker” kopen van een varken (met ogen en al) — het is vast een delicatesse (zie foto).
- Uitverkoop is hier best complex weergegeven. Als iets in de aanbieding is zetten ze een getal boven het rek — ik hoor je denken: “Ja dat doen we bij ons toch ook?” — dit getal is echter 8.8, 6.4 of een ander lukraak kommagetal. Wij hebben de eerst dagen met een groot vraagteken gelopen over wat deze korting nou inhoud. Na een tijdje hadden we het uitgedokterd en bleek het getal wat boven het product staat het overblijvende percentage te zijn van de verkoopprijs. Je dient hierbij wel de komma weg te denken. Zie je bijvoorbeeld 8.8, dan betekent dit dus een korting van 12%. De korting is overigens vaak enorm (bij)gelovig aangelegd… zie het punt hieronder.
- Veel hotels eindigen hun hotelnaam de cijfers 168 (wij dachten eerst dat het om een soort van hotelketen ging). Maar er was meer aan de hand. Ook het meerendeel van de WiFi-netwerken bevatten de cijfers 168 in hun naam of wachtwoord! Na wat uitzoekwerk kwamen we erachter dat 168 (yi lieu ba) in de Chinese cultuur een dingetje is. De strekking is dat het cijfer 6 (六: liù) bijna gelijk klinkt als 流 (liú), wat geluk betekent. Het cijfer 8 (八: bā) klinkt hetzelfde als het woord voor ‘rijkdom’. Een combinatie hiervan is dus: geluk en rijkdom. We kwamen dit overigens ook in Cambodja en Vietnam al tegen. Het gaat zover dat de KLM-vlucht van bijvoorbeeld Amsterdam naar Hong Kong vlucht KL888 is. Een telefoonnummer in China bestaande uit alleen maar 8-en is verkocht voor bijna 300K. De Petronas Twin Towers in Maleisië hebben elk 88 verdiepingen. Ga zo maar door. Een typerend gegeven, voornamelijk zichtbaar in China, maar uiteindelijk ook in andere Aziatische landen.
- Roken doen ze hier nog overal. In de lift, op de WC, op de gang van je hotel, op de hotelkamer, overal! Hierdoor waan je je soms weer even in de jaren ’90.
- De mensen hebben hier EN een mega grote databundel denken we, want overal waar we komen is iedereen of TV aan het kijken of hun favoriete serie aan het streamen. En dan het liefste niet met een koptelefoon op, nee gewoon lekker hard uit je smartphone laten tetteren.
- Samen verzinnen we onze eigen verhalen op basis van wat de Chinezen — meestal met veelte harde stem — tegen elkaar zeggen. Dit zijn de meest komische momenten en we hebben hier de grootste lol om. Het leuke is vooral dat je dit hardop kunt bespreken waar ze bij zitten. Ook levert Tim regelmatig openbaar commentaar als er iemand bijvoorbeeld door hem heen wilt lopen, of weer eens staat te winden in de metro.
- Je zou verwachten dat in een land dat zo voorloopt op technologie het internet echt wel top noch is, niets is minder waar, het is vaak al een uitdaging een fotootje online te krijgen.
Laat een reactie achter!!!
Wat een super mooi verhaal. Moest er erg om lachen. Leuk dat jullie overal met de gewone mensen contact maken. Ik vind het wel bijzonder zoals jullie je overal vrij kunnen bewegen. Veel plezier in XiAn.
Heerlijk weer dit verhaal, het is smullen en je vader heeft zich een kriek gelachen. Jullie moeten ook wel veel plezier hebben onderweg, maar soms ook wel wanhopig zijn met het niet begrijpen. Jullie worden een kei in puzzelen.
Dikke kus van moeke en pake.
Wat een verhaal weer zeg, fantastisch!
Het lijkt of jullie in een totaal andere wereld zitten, echt bizar. Lees de verhalen met een smile op mn gezicht, heerlijk!
En die varkenkoppen..niet te geloven, wist niet wat ik zag.
Wat een belevenis die reis van jullie, super!!
Wat een mooie verhalen! Alsnog fijne kerstdagen (kennen ze dat in china)en veel reispkezier in 2017
Wat een avontuur! Gelukkig dat we hier onze paraplu gewoon voor de regen gebruiken en in Amsterdam zouden ze jaloers zijn op al die lege grachtenpanden! Tja en die Chinese manieren zijn natuurlijk het toppunt van vermaak! Ik ga me toch bijna plaatsvervangend voor mijn Chinese voorouders schamen! Ik kijk al uit naar jullie verslag over de reis en bezoek aan het Terracotaleger in Xian waar jullie me al een jaloers makende foto van gestuurd hebben!
Jeetje Michel, ik heb net opgezocht wat scammen precies inhoudt! Linke soep dus! Be careful!
He lieverds! Ik word helemaal blij van jullie verhalen! Wat gaaf!! Aan alles is te merken dat jullie genieten!! Mooi zo!! Groetjes de Steentjes
Wauw.
Heel apart land, aparte ervaringen, maar eigenlijk ook grappig om in zo’n wirwar aan mensen en taal jezelf wegwijs te maken. Knap om dit voor elkaar te krijgen…..en blijven lachen hè?
Ik moet zeggen wat een goede blog! Je kent en respecteert Chinese cultuur wel en presenteerde ze via je mooie foto’s en woorden! Indrukwekkend!!! Goed bezig!!!