Naar Hélán via Taiwan & Japan!

Taiwan — Japan

Meer dan anderhalf jaar na onze terugkomst in Nederland besluiten we dan toch het laatste stukje van onze trip toch nog maar eens te delen. We hebben de blogs nog even terug gelezen en we zijn bij de aankomst in Taipei gestopt dus laten we daar dan ook starten.

Na een laaaaange reis komen we op 6 mei 2017 aan in Taipei… We hebben tijdens onze layover al een hostel geboekt — wat redelijk uitzonderlijk voor ons is. Het Heybear Capsule hostel is het eerste Capsule hotel waar we mee in aanraking komen. Het principe is heel eenvoudig; in plaats van een kamer met verschillende losse bedden, is het een kamer vol met losse — afsluitbare — huisjes. Zo heb je de voordelen van een hostel en heel veel minder de nadelen. Alle privacy is er gewoon, ze zijn geluiddicht(er) en je hebt je eigen stopcontact en soms je eigen tv. We konden wel wat slaap gebruiken en zijn die avond dan ook goed op tijd in onze eigen (tijds)capsule gestapt.

Na een lange nachtrust stappen we ons hostel uit en ontdekken we de buurt rond het hostel in de ochtend. Al snel concluderen we dat we toch wel in een erg levendig deel van (New) Taipei zitten en de helft van de tentjes hier ’s ochtends de heerlijkste ontbijten serveren: Omeletwrap met zompig witbrood en warme sojamelk, geserveerd in een pastelgekleurd plastic mandje met daarbij een dikke ochtendkrant die Telegraaf-achtig schreeuwt in bold Chinese karakters. Een ideale situatie om de dag mee te starten.

We gaan die dag enigszins onwetend kriskras door Taipei en zien best veel; zo bezoeken we de Chiang Kai-shek Memorial Hall (als je de foto ziet herken jij het ook), de Longshan Temple (midden tussen de hoge gebouwen een uitzonderlijke uitzondering) en een setje nightmarkets (daar zijn er hier echt een heeeeeleboel van). Bij de Chiang Kai-shek Memorial Hall was een event gaande waar we nu nog steeds ons afvragen wat dat was… We hebben het gevraagd, maar het werd er niet bepaald duidelijker op. (Heb je een idee… laat het ons weten :))

Taiwan Taipei Chiang Kai Shek Memorial Hall Panorama

Wat ons vooral opvalt aan Taiwan is dat het net als China is maar dan meer beschaaft en gestructureerd. Wat opmerkelijk is; wij zien Taiwan als een land. China ziet Taiwan als een staat en noemt het dan ook Republiek China (中华民国)

De dagen daarop gaan we een dagje shoppen, een dagje relaxen, bezoeken we een dag musea en gaan we met de gondola (met doorzichtige glasbodem) de berg op naar Maokong. Bij de Taipei Zoo kan je op de kabelbaan stappen en na zo’n 4km omhoog kom je uit in het authentieke bergdorpje. Ze verbouwen in de bergen nog thee en dat is een behoorlijk dingetje daar. Op de terugweg stuitten we op een enorm straattheater. Het podium is over de weg heengebouwd als een soort brug van steigers, zodat de doorgang bewaard blijft. Het publiek pakt een stoel en zit in de smalle straatjes omhoog te kijken. We doen met ze mee en zien vooral heel erg veel felgekleurd theatraal gedoe zonder enige emotie, maar wel met een hoop geschreeuw. Weliswaar begrepen we er ook niet heel veel van natuurlijk, maar het zal ook vast een cultuurdingetje zijn geweest. Tijd om weer te gaan eten — in een land als deze een favoriete bezigheid.

Ook bezoeken we het plaatsje Jiufen (九份; Jiǔfèn, Chiufen). Een historisch dorpje vol traditionele producten en gerechten. Behoorlijk commercieel aangelegd en daardoor nogal overpriced. Michel heeft al enige tijd een soort ijsje met tutti-frutti-snoep in de gaten en besluit deze zelf ook te bestellen, sinds iedereen het eet, ’dus moet het wel lekker zijn’. Lekker ziet het er daarentegen niet uit. Het is een soort bakje gevuld met ‘don’t eat the yellow snow’-ijsschaafsel, gekleurde winegums (die niet naar winegums smaken) en melk?

Leuk geprobeerd, aber nein. Terug naar Taipei!

Japan

De volgende dag is het dan zo ver! Wie had dat ooit gedacht (want, veeel te duur en dus buiten budget)… we gaan naar Japan!

Bij Japan denk je aan Anime, structuur, schoonheid en technische gemakken zoals zelfreinigende, verwarmde en afspoelende (en als je wilt ook afdrogende) W.C.’s voorzien van audiodeuntjes zoals fluitende vogels en/of een stromend beekje. En wat blijkt: Het is nog waar ook. 

Nadat we een simkaart op de kop hebben getikt, beginnen we aan onze eerste stop: Osaka. Het eerste neon-paradijs (Dōtonbori) duikt op en meteen zit je in de vibe van het superfijne maar overprikkelende en toch aangenaam Japanse stadsleven.

De eerste dag is kort, vanwege het reizen. Na wat eerste indrukken te hebben opgedaan, gaan we met de metro naar ons hostel. Bij het openen van de deur zien we een rijtje jonge mensen op ons wachten om te verwelkomen. Terwijl we onze schoenen uitdoen en voorzien worden van huissloffen (typisch Japans) vertellen ze dat we de aller-allereerste gasten zijn in dit hostel. En inderdaad, het ruikt nog naar RAL9010 en vers geklikt kliklaminaat. Dit hostel is spiksplinternieuw. Zelfs de werknemers. Ze zijn dan ook nog een beetje gespannen en zenuwachtig, maar wel met een grote glimlach en een nieuwsgierige maar bescheiden blik (ook typisch Japans). Daarnaast was er ook een taalbarriere die het beetje ongemakkelijk maakte, maar het was een leuke ontmoeting met hele lieve mensen.

Na enkele dagen door Osaka te struinen om wat eerste Japanse indrukken op te doen (neon signs + streetfood + extravagante kledingstijlen) besluiten we door te reizen naar Kyoto. Een hele oude stad met authentieke districten, weliswaar samengesmolten met Osaka, maar in geen geval met elkaar te vergelijken.

Kyoto

Eenmaal aangekomen in Kyoto is het inmiddels al donker geworden. We maken uit nieuwsgierigheid nog even een avondwandeling en zien in de verste opeens gloeiendrode lampionnen hangen. Een prachtig gezicht — in combinatie met het hele straatbeeld. Het is Yasaka-Jinja Shrine. We bezoeken de shrine en wanen ons even in de spreekwoordelijke film door de typerende Japanse sferen, kleuren en aanzichten. Later in ons Capsule hostel komen we er achter dat deze tempel veelvuldig bezocht is door Steve Jobs, en dit is voor Tim een leuk feitje. 

De volgende dag gaan we naar Gion District. Geisha’s (die overigens niets met prostitutie te maken hebben, zoals helaas vaak gedacht wordt) zijn hier nog van oudsher te vinden in de smalle straatjes van dit district. ’s Avonds werken zij hier in de theehuizen en restaurants en worden vaak vergezeld door bodyguards vanwege hun populariteit. Terwijl we wat rondlopen in deze mooie wijk, gevuld met houten huisjes en antraciete brandschone straten, zien we uiteindelijk heel schichtig tot tweemaal een geisha van het ene theehuis naar het andere lopen. Het voelde bijna sprookjesachtig. Zo teer en zo schoon en kleurrijk.

Kyoto is ook een bonte verzameling van tempels met als bekendste de Fushimi Inari Shrine. Deze tempel gebouwt op een berg is een verzameling van meer dan 10.000 Torii's waar je in ongeveer 2 – 3 uur doorheen loopt. Doordat het op een berg gebouwd is doe je een aardige klim tijdens je bezoek en na 2,5 uur lopen we de tempel weer uit en gaan we opzoek naar onze volgende stop: de Tofuku-ji Temple en de Ryugin-an Temple. Die laatste blijkt dus 25 subtempels te hebben, wij beperkten ons tot de hoofdtempel. Deze tempel heeft 1 highlight en dat is de Japanse rotstuin. Ik hoor je denken… spannend! Je komt hier om te mediteren. En de grindtuinen zijn ontworpen door Mirei SHIGEMORI (重森三玲) (google him) en met de uiterste precisie geharkt. Het “mogen” harken van deze tuinen is een ware eer en duurt soms wel 50 jaar voordat je dit “mag” doen.

Ook bezoeken we in Kyoto natuurlijk de Kinkaku-Ji Temple. Dit betekend iets in de trant van de tempel met het gouden paviljoen, en dat klopt dan weer wel want er stond een met bladgoud belegde tempel die met de kleuren van de bomen erg mooie plaatjes gaf.

We sluiten de dag af bij het meest gehypte ramen restaurantje van Kyoto; Inori (麺屋 猪一). Je staat hier ruim een half uur tot een uur in de rij. In de rij bestel je al je eten. En als er plek is (ze hebben maar 12 plaatsen) dan mag je naar binnen. Je mag er geen foto’s nemen en of je even heel snel je eten naar binnen wilt slurpen 🙂 je hebt er precies 15 minuten voor. We zijn geen ramen experts, wel genieten we van deze noodle soup en de experience eromheen. Later lezen we van locals dat het de beste ramen is die ze ooit in Japan hebben gegeten. Het was dan ook écht heel lekker.

Net als in Taiwan slapen we in Kyoto —mede vanwege ons beperkte budget— ook in een capsule hostel; 9 Hours (bekijk vooral even hun foto’s om een idee te krijgen hoe zoiets er uitziet)

Het concept is redelijk gelijk aan alle andere capsule hotels, alleen ben je hier verplicht om elke ochtend uit te checken… en dan later op de dag weer in te checken… we komen er niet echt achter wat de achterliggende gedachte hiervan is maar denken dat het doel is om de langverblijvende zo een beetje te beperken.

Nara

Tijd om door te reizen naar Nara. Nara ligt ook weer vastgegroeid aan Kyoto en is de aller eerste hoofdstad van Japan. Je gaat naar Nara voor de Kofuku-ji temple, het Nara park & de Todai-ji temple, maar bovenal — voor de talloze herten die er rondwandelen op straat. Ze zijn bijna zo tam dat ze brutaal zijn! Het zijn prachtige beestjes en er zijn er zo veel! We brengen de dag door met Einar & Andreas die we hebben leren kennen in ons hostel. Ze komen uit IJsland en dat is ons gespreksonderwerp veel momenten van de dag vanwege onze facinatie voor hun land. We hebben nog een zonsondergang aan het einde van de dag met zijn 4-en en onze wegen splitsen ook weer.

Na een lange wandeling door het hertenparadijs, is het alweer tijd om door te gaan naar Tokyo. Weliswaar via Osaka, en dus keren we weer terug bij ons allereerste hostel! Slechts voor één nachtje, om de volgende dag door te vliegen naar Tokyo. Mike — de manager van het hostel — is een aardige jongen. We hebben een goed gesprek die avond, met een hoop chocola (als soort van proeverij welke Japanse chocola nou daadwerkelijk goed is). Gezien zijn shift erop zit, vraagt hij ons mee om te gaan shoppen bij Don Kuijote — een winkelketen waar je geweest MOET zijn, aldus Mike. We stappen bij ‘m in de auto en lopen uiteindelijke door een megastore vol met…troep. Weliswaar kocht Michel er een Casio horloge. We voegen Mike toe aan Facebook en nemen al zwaaiend afscheid.

Tokyo

We worden op het vliegveld van Osaka op de startbaan letterlijk uitgezwaaid door twee Japanse medewerkers van het grondpersoneel (ook typisch Japans)… want we gaan naar Tokyo! Dit kan je met de Shinkansen (bullettrain) in 2 uur doen, alleen is vliegen voor ons veel voordeliger.

Tokyo was — tot voor kort — de grootste metropool ter wereld! Deze aglomeratie heeft 39,8 miljoen inwoners en is recentelijk door het Chinese Guangzhou ingehaald door een indelingswijziging en hier wonen 48,6 miljoen mensen.

In Tokyo bezoek je natuurlijk de Shibuya-crossing. Dit kruispunt is het drukste van de hele wereld. Per groen licht steken er rond de 2500 mensen over in de spits. We ontmoeten een kennis van Tim hier die toevallig ook in Tokyo is en trekken met hem de rest van de dag op. Een leuke bijkomstigheid; naast dit kruispunt staat het Hachiko beeldje. Wij waren helemaal niet bekend met dit beeldje en bijbehorende verhaal. Ken je het ook niet? Google even! We gaan op tijd naar bed die dag, want de volgende dag staan we supervroeg (maar dan ook echt heel vroeg) op om als een van de eersten in de rij te staan voor de beperkte deurverkoop voor kaartjes voor… het sumoworstelen! Uitgerekend tijdens ons verblijf in Tokyo is er een groot tournament bezig, dus iets over 06:00 uur in de ochtend hebben we de reis naar het stadion achter de rug en stappen we in de rij in de hoop een kaartje te bemachtigen! De rij is te vergelijken met een authentieke iPhone launch en langzaam maar zeker schuifelen we stapje voor stapje dichter bij een kaartje. Tegen 08:00 uur hebben we de garantie dat we een kaartje mogen kopen en niet veel later staan we binnen. Nu denk je … ja niet zo bijzonder toch? JA! Toch wel. Er worden ongeveer 3 Sumo wedstrijden per jaar gehouden, en deze zijn ver vooruit al online uitverkocht! Echt maar een select aantal kaarten is aan de kassa op die dag te koop, en dat hebben we succesvol geprobeerd! Het evenement is heel kleurrijk buiten aangekleed met strijdvlaggen van alle teams! En zo her en der zien we sumoworstelaars in en rond de arena rondlopen. De hele ochtend en middag houden we — om en om— onze stoelen gereserveerd en zien we de verschillende klasses in gewicht en leeftijd met elkaar strijden. We zitten hoog in de zaal, maar kunnen toch alles heel goed zien. Er wordt geschreeuwd, met bravoure op de grond gestampt en traditioneel gesmeten met magnesiumpoeder (?) zoals je wel kent uit de gymles van vroeger. Fenomenaal gezicht en vóór je het weet, zit je zelf in spanning mee te juichen! In de pauze krijgen we de kans om ‘te eten zoals een worstelaar eet’. Er is een speciale zaal voor ingericht, waar je een bakje ‘proteïne-bouillon’ kunt kopen — want dat is het eigenlijk wel. En nog lekker ook!

Harajuku is een wijk in Tokyo die mocht je ooit naar deze stad gaat ook moet bezoeken. Vooral op zondag komt de jeugd hier in de meest geweldige creaties van kleding rondhangen en natuurlijk elkaar hun verschillende stijlen van kleding te laten zien. Er is niet een bepaalde style waar je aan moet voldoen, dit is volledig aan jou en zoals jij het wilt. Het is dan ook vaak een combinatie van cosplay, lolita, gothic, haute couture of de muzikale subculture; visual kei. Er zijn geregeld mode-trends ontstaan in Harajuku die vervolgens door de bekende modehuizen wereldwijd bekendgemaakt zijn. Ook bezoeken we de wijk Akihabara. Dit is sinds na de tweede wereldoorlog DE electronica wijk. Hier vind je wolkenkrabbers vol met game hallen. Winkels van de bekende console merken en ontwikkelaars en alle electronica die je maar kan bedenken. Oh en natuurlijk winkels vol met alleen de individuele componenten. We doen een paar spelletjes in de game hallen en met tuitende oren van de herrie stappen we weer naar buiten. Is er nog tijd voor karaoke? Tuuuurlijk! Op naar een karaokebar, waar je (gelukkig) in een soort private room — verkleed als astronaut of Pikachu — de longen uit je lijf kunt zingen. Schor maar voldaan sluiten we de dag af met afgeprijsde sushi uit de supermarkt. (Gezien we niet heel veel reisgeld meer hadden én Japan vrij duur is, besloten we dagelijks om na 20.00 sushi te kopen in de supermarkt, die rond dat tijdstip altijd voorzien werd van flinke-korting-stickers). Prima oplossing, en nog lekker ook!

In Tokyo slapen we in een hostel die piepkleine kamertjes heeft in ryokan-stijl. De originele vorm is met bad en gezamenlijke kamer, maar de huidige versie is een adoptie van de manier van slapen; een heel dun matje op de grond. Dit moet je geprobeerd hebben in Japan, maar heel voordelig voor je rug is het niet! 

De een-na-laatste dag van ons Japan avontuur bestaat uit een bezoek aan de Tsukiji fiish market. Rond 03:00 uur komt de handel hier binnen van over heel de wereld via de haven, vrachtvervoer of vliegtuig. Het meest indrukwekkendst zijn de diepgevroren tonijnen. Dit is dan ook wel een dingetje om de veiling hiervan bij te moeten wonen. We bekijken onze opties en als we realiseren dat we rond 04:00 uur bij de vismarkt in de rij moeten gaan staan, om eventueel uitgeloot te worden als bezoeker, besluiten we dat we dat even niet gaan doen. Na het vroege opstaan bij de Sumo worstelaars zijn we al redelijk trots dat we er rond 09:00 uur al rondlopen en er is nog flink bedrijvigheid. Het gebied is interessant om doorheen te lopen. De grootste tonijnen!

En dan is het opeens zover. Na nog een dag te hebben geshopt staan we met heel veel excitement op het vliegveld klaar om naar ons nieuwe avontuur te gaan dat “terug naar Nederland” heet. Op 4 juni 2017 vliegen we terug naar Amsterdam en beginnen langzaam maar zeker ons ‘normale’ leven weer op te starten na 8 bewogen maanden, waarvan 6 maanden op reis. We bezochten Vietnam, Cambodja, Thailand, Hong Kong, China, Maleisië, Singapore, Indonesië, Brunei, de Filipijnen, Taiwan en Japan.

Momenteel wonen en werken we in Eindhoven. Daarnaast zijn we in september 2018 begonnen aan een taalcursus Mandarijns.

Reacties:

1 reactie

  1. Hennie op januari 14, 2019 om 12:34 pm

    Leuk jongens om toch weer te lezen over jullie grote avontuur. Het was altijd nog open blijven staan voor mij. Goed dat het nog afgerond is.
    Kus van mij.

Laat een reactie achter





Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.